sensualidade

golpeasme con forza furacanada.
remexo as conciencias de hipocresía indómita
nunha humanidade falsa
de moral encollida.

empequenecemos os sentimentos ata volta-los
paraxens ermos en continentes lonxanos.
sementamos palabras que enmudecen
desitratadas por un dedo
que sen oprimir, preme a válvula de oxíxeno

zas!

rumbo novo sen pena do pasado.
negras cicatrices polo cortex da ilegalidade
no que traficamos impunes unhas coas outras.

consigo non verte cando te miro.
nin os xogos de espellos,
nin os ollos de abella
chegan a este angulo obvio
no que mecerte non é máis que alonxarte
da realidade resplandecente.
unha linguaxe máis vella que todo esto.
o idioma que sen producir sonido
falamos todos os átomos da periferia.

Eva Méndez doRoxo