longo ollar etereo.
perdida, onte, transitaba por el.
agora, imaxinar-nos non é.
tecerte na miña pel seca
sen salitre
sen auga
sen lume.
terra que respiro para non ser túa.
morte en vida:
codificación númerica
co meu cerebro non interpreta xa.
e saberte espida,
noutra pel que sí ten auga,
regurxitando o que antes fomos,
desprendendote de min en cada agarimo.
agardote nesta beira do rio que chamamos existencia
esperando que non voltes
branca, inmácula, fría.
marmóreos ollos nos que non me identificar.
Eva Méndez doRoxo
Sem comentários:
Enviar um comentário