Descosesme o corazón do peito,
rápido, limpo, sen dor por unha decisión que non é miña.
Pero non me decato e sigo mendigando agarrada a ti,
coa forza da que non sabe que ninguen bombea vida dentro dela.
Como na lenda de Nang Nak,
vexo-nos fundidos nun,
sen xente ao redor,
amando-nos interminablemente.
Eles, espectros que nos observan,
vein o meu furado entre as costelas,
a miña sangue verterse a cada paso,
como o meu corpo se consume na infinidade das horas.
E non entenden a felicidade que enche
cada furado de min por seguir sendo túa.
Eva Méndez doRoxo
Sem comentários:
Enviar um comentário