a dor

doe, seguedo doendo.
non sabemos se algún dia vai deixar de doer.
entre tanto vivimos,
alleos á dor, que para alguns non existe, que non coñecen.

atopamonos mecidos por fios de dores diferentes,
sagrados, intocables, mensaxes do quimico e o fisico que hai en nós.

lemos de corrido para non aprender as palabras,
intentamos eliminar as pesquisas doutros dias,
as letras, algunhas caricias.

sentirnos fortes e felices non significa que ela nos abandonase.
un dia, deitados ao sol, podemos notar a salitre das nosas bágoas
que recordan a súa existencia.

lémbranos que é unha compañeira na viaxe.
contrae alguns músculos e expande outros,
pero cando deixamos que se apodere de nós,
afondamos e o noso estómago berra deseperado;
os ollos fainse pequenos querendo desaparecer
e nós deixamos que nos meza como se tivesemos no berce.

tabilhona