libertadora

contados os dedos da mau
por cada unha das veces que se perderon no meu interior.

contadas as linguas e dentes
pola cantidade de momentos que se atoparon en min.

contadas as liñas discontinuas nas que me abandono
cada dia no espello.

triturasme co sorriso afable do home que non sabe amar
e aínda así ama.

expandesme na mistura de aceite e noces
que sen untarme me untas.

sen máis rigor ca propia imaxinación
arrincasme da monotonia,
remexes ansioso nun cesto
antes de facerme túa
alén de todos.

lonxe dos pensamentos inacertados
que só saben ler as letras
e non descodifican as mensaxes.

conmemoro neste dia
os inventos que creamos para
sen fuxir ser fuxitivos,
sen sorrir ser felices,
e sen adorar ser deuses.

eva méndez doroxo