tenrura galega, autentica da casa.

pubis infantil do que naces cada noite.
a solutide da túa mau
perdese polos camiños
endexamáis explorados dunha vida.

o sangue que non mana:
unha exalación de liberdade
cando os todos inspiran o teu ar.

na escola, só tres pupitres.
engadome as risas xordas dun mar de hipócritas.
remexome na oscuridade
agardando non estar soa,
medrando no horror do meu reflexo nunha máscara de porcelana.

eva méndez doroxo