cartas dende o mar

Conrad non entendía porqué Sue Helen esquivaba continuamente o seu ollar.

No bar, cos amigos, sempre pensaba que tiña unha relación máis ou menos como o resto. Unha moza simpática e xeitosa, bastante independente pero namorada, a que lle gustaba acurrucarse pola noite contra o seu corpo.
Os outros non falaban gran cousa das súas relacións, polo tanto el tampouco. Aprendera que mellor seguir a corrente e facer o que fan os demáis.

Pero dende había dous meses Sue Helen estaba extraña, xa non lle falaba dos problemas no choio, polas noites escurríase cara unha veira da cama só quentando os pes no corpo de Conrad. El non era psicólogo pero entendía que algo estaba a suceder, algo que non pintaba demasiado ben.

Apurando o grolo de birra xuntou valor para chamala dende o bar. Era venres, os venres ela saía coas amigas, era un día de desconexión, tiñan o acordo de non chamarse a non ser que algo grave pasase.

- Conrad?
- Boas... xa sei que non ...
- Pasou algo?
- Teño que falarche, non aguanto máis esta situación.
- Pero... qué che pasa, tas bébedo? falamos na casa.

Esa noite non apareceu pola casa. Era tarde e sentou mirar o mar zoar contra as rochas. Cando se quixo dar conta era día. Perdera a noción do tempo. Os seus ollos fixos no mar abstraerano da realidade, repasando os derradeiros 5 anos con ela, cómo se coñeceran, cómo el se aproximara a ela e a conquistara, as primeiras citas, a mudanza a un piso máis grande para poder vivir xuntos, as noites tranquilas xuntos, as risas...todo quedaba tan lonxe, tan lonxe...