retállome infinitas veces ata que de min só quedan os átomos.
as partículas microscópicas que me definen,
separadas eternamente e condenadas a ser percibidas como un todo.
o corpo sen forma que lambiches interminablemente,
non chegando a imaxinar nunca que a túa saliva
mollaba o espacio superficial da miña existencia.
esquecín os dedos entre as moléculas que me compoñen.
atopeime erguida nunha néboa laranxa
coa miña mau atravesándome.
contemplei absorta como os laranxas vaos que me envolvían
ían adheríndose as paredes subcutáneas da miña expresión.
transmutei no ser que agora acontece.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário