chántasme o fío férreo dun silencio que non comprendo.
destezo cada segundo ata chegar ao invisible,
reconstrúo, nun soño finito, os símbolos que debuxaches no espello.
conmemoro o ritual incestuoso no que nos unimos.
finxir agora esta soidade,
mesturardos co restos de transpiracións,
criaturas altivas,
rebosantes de pudor,
é un acto ilóxico de transmutación.
conformo túas branduras entre as miñas maus.
inspírote coa forza do famélico e a intuición do experto.
atorméntanme teus beizos pechados,
rastreándome con ollar felino,
divertida antes de devorarme.
desdebuixote nun delirio incomprensible,
para recuperarte nun berro,
entre a nudez dos outros.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário