terça-feira, janeiro 15

sen sentido

incomunico co verbo que precede ao desastre.
ollada aberta nun furado fluorescente para cas portas se fechen.
tiña razón o cerebro intestinal en pórse de manifesto.

correron estraños polo meu redor,
vómitos irregulares de comprensión delirante.

maxestuosidade dos ollares difuminados no chan que arrebate calquer mirada.
reflexo continuo do que somos,
seres con lingua e sentido confuso.
desorientadas criaturas para as que rir, agónicas,
é único medio de escapar da cadea.

só dando a volta a nós mesmos e bebendo a grolos o excremento que expulsamos
ficarei capaz de dirixirme a ti e comunicar-in-comunicar.
medio imaxinable de reconstrucción alterna.



eva méndez doroxo

Sem comentários:

Free Counter and Web Stats