convértome en luz.
rexistro a boca para atopar o interruptor,
desconexión da realidade húmida que me preme.
corro polo teito descalza,
non quero deixar pegadas da miña inexistencia.
suprimo calquer sensación apática e recupero o alento inmortal dos vampiros.
o pelo enche a taza de caldo,
bebes meus cabelos, tallaríns en suspensión.
afondas na cavidade externa que me contén,
obsérvote.
devorada por min mesma,
sento na profundidade dun neal absurdo,
mestura de carmín e zucre;
xiculate co que untarche a conciencia.
desaparezo coa luminosidade dunha lembranza,
pensa en min.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário