sei que as infinitas combinacións de letras son finitas.
repítome nunha exasperante repetición,
lembrarme que existo,
que teño limites.
as miñas dimensións son exactas.
tres xis por cada vocal invertida formando o principio do fin.
eu que escribo coa limitación dun vocabulario inventado.
idioma mestura de sabores, cores, experiencias.
filla non nada dunha muller erma
que se resiste a non parir follas de contidos,
aliñados coa virxindade da primeira prensión
do ferro sobre o corpo aínda quente da infancia.
nesa leira de fetos incompletos,
letras inconexas non significan.
exerzo meu derradeiro exercicio de escritura,
deslizo a mau sobre a barriga inchada (baleira),
sentindo as contraccións dun parto que concluirá co berro vermello da frustración.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário