antes de rachar e expulsar o pracer do meu corpo,
encóllome nunha continua acrobacia abstracta.
respiro os alentos doutras vidas,
nunha orxía indómita de sensacións.
aspiro visións en branco e negro,
maus percorréndome os ósos espidos,
linguas que lamben meus desexos.
adicta as lembranzas,
sesego como cobra entre os corpos inertes.
bebo a luxuria contida do xeo a punto de explotar.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário