baixo os meu pes de asfalto quente, eu.
más abaixo aínda, eu.
entre o punto debuxado nun anaco de papel,
e a existencia toda, eu.
un espacio infranqueable no que atopar as respostas
é traballo dunha lexión de guerreiras: nenas soldado.
bonecas aplastadas baixo o alquitran ardente da miña grandilocuencia.
amalgama uniforme de viscosidade etérea,
imaxinación arriscada.
planean os cabaliños do demo sobre elas,
bailando en violáceas tonalidades de azul,
cor dos soños rotos.
máis fondo aínda, logo de voltar do centro mesmo da terra, eu.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário