mesmamente eu

desaparezo na simetria imperfecta dos adoquins.
sintonizando no dial algunha lembranza do que fun,
perdóme no timbrar intenso dun teléfone imposible.

doe a cabeza.
intensa e interminablemente,
só para anunciarme que sigo viva.

desexo inventar un idioma no que os sons vibren,
rexenerando as conexions deste vello corazón canso de latexar.

son a infatigable muller esquelete,
filla da morte,
casada coa vida,
corrompida por o amor ao brilo do salitre.

eva méndez doroxo