cabalos do 78

estranos ao amanecer.
baixo a pel de dragons e paixaros fucsia,
estremecense cuxas e peitos,
co tacto aínda quente da noite impregnada neles.

corpos homoxeneos que agochan narices nos beizos,
inxenuos suicidas que desgarran os segundos
antes de embutirse na monotonia da distancia,
na pátina do esquecemento,
sen suor, sen sangue remexendo as linguas.
sen nada que botar a boca.

baixo outro sol, outros estranos tremeran esta noite
pero nunca voltaremos a ser nós,
asesinos das manciñas dun reloxo,
fai tantos minutos xa.

eva méndez doroxo