versos para sorrir

Levo un tempo recollendo as críticas contructivas sobre a natureza dos versos que aquí publico.
Non lembro as verbas,
o significado: desolación, tristeza, amargura e todos aqueles adxetivos que describen ao ser human só nunha ínfima parte pero que son un todo e sen os cales imaxinarnos a felicidade seria imposible, pois non a recoñeceríamos.

Reflexions axeitadas.

Gustame ler as palabras e reinventalas, lexitimizalas, enchelas do significado propio. Nós somos os donos do verbo non o verbo o noso dono.

As veces, máis das que gostariamos, somos escravos da nosa dialectica. Pero propoño unha visión máis ampla, diriamos que se poderia definir como meta-lectura.

Imaxinemos un poema como un laberinto infinito con tantas combinacions para chegar a saída que ao final ningún camín é o incorrecto porque somos nós os que lle damos forma.

Sen chegar a ter a verdade absoluta cada verso é un universo, qué significa? o que ti queiras ver, ler, sentir e experimentar nel.

Eu só poño o medio, ti pois o resto.

eva méndez doroxo