conspiraciois

xigantescas maus de cobre saen do mar.
sento nelas, contemplo bater as ondas,
pousar os paixaros, zoar o vento.

eu inmóbil no medio da inmensidade
teño o desexo oculto de cas maus se pechen
e me leven con elas ao fondo do azúl.
sentirme caer pouco a pouco
soltando lastre,
burbullas de oxixeno entre os beizos sorrintes.

cos ollos abertos nun outro mundo que non coñezo
aprender a escoitar do silencio
a berrar na luz
e despertar na frialdade.

sentada, agardo ser descuberta.

eva méndez doroxo