guitarras desafinadas e cordas vocais desgarradas.
o berro afogado en aceite fervendo,
ideas abortadas no primeiro ciclo da xestación,
risas.
líderes silenciosos con cuncas valeiras e ollos de vidro.
unha lingua que percorre os beizos viciosa.
maus cortadas que non sangran porque foron queimadas na amputación.
pes atados con centímetros de cadea dobre,
pasas rexidos por son de tambores.
ollos que brilan lambelos.
baixo a lama, tras o derradeiro escravo,
camiños interminábeis de esperanzas,
o seu tamaño: entre un 35 e un 46.
e tras deles, aínda máis fondo, máis invisible un 38 que se ergue
coa boca cosida e a dignidade marmórea dunha estatua
que sobreviviu ao paso do tempo,
as inclemencias dos ollos que brilan, as linguas lambelas e as risas humillantes.
xesto de pánico.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário