alone

caenme as caricias sobre a marmorea temporalidade de araña.

sobrepasamos o número de veces posibles,
alongamos os dedos nunha xesticulación algorítmica de frustación.

somos neuróticos receptores de impulsos sedimentarios.

alá, nas noites en que os perfils de oxíxeno se disipan, penetro no solpor de teu ollar deserto,
esquezo o significado,
a imaxe borrada do entendemento.

fuxo na mazadura dunha corporeidade que nos absorbe.
síntote na enrredadura doutras peles,
nas rabuñaduras de mil cabelos que tecen inógnitas no ser salvaxe que te alberga.

agardo.
son esfinxe de sal.
caen os agarimos por miña pel de novembro.

eva méndez doroxo