de xocolata

resigues a miña lingua de mel con teus terros de zucre.

subo túas escaleiras,
taconeo,
deixo caer o abrigo aos pes.

percorrín a rúa onde habitas,
a ventá na que murmuras,
unha cama na que non dormes.

persigues a brancura de meu leite engadindo canela,
presignamos o lume na cociña,
na cadeira tras o patio.

soamente torras cacao en meu ombeligo,
en miñas maus espantadas pousas túa cara queimada,
desfigurada memoria do recetario.

eva méndez doroxo