apresúrome a arrastrar meus muñóns de ar e xeo.
comunicamos por medio das ausencias entrelazadas,
mensaxes abruptas penduradas dos cantís de nosos corpos alienados.
mutamos de forma para atoparnos baixo o lúar impuros e doces.
agarimar cada anaco de pel cicatrizada, inmunizada de nós.
saberte ocúpame demasiado espacio nesta existencia de morte.
non terte enche toda a distancia entre miñas células mortais.
esquecerte...única liberación mutante.
eva méndez doroxo
escoitando via láctea e sobreurbano
Sem comentários:
Enviar um comentário