clarividencia

escapo da miña cuncha.
cadrícula inmensa na que desprazas as rodas,
fuxiches de meus beizos de sal,
de miñas palpitacións aterradoras.

conseguiches ser o refuxiado da noite,
o invisible naufrago das palabras silenciadas.

ollo para túa negrura,
profundizo nela querendo arrincarche a verdade.
a absoluta reiteración do que me atormenta.
obsesiva declinación do tempo.

alónxame de ti un pouco máis na transparencia,
na dificultade de construirme baixo un tellado de aceiro.
non lume para seguir escapando das mentiras iluminadas.

máis o medo, a nostalxia, a hipocresia do incocluso
altera miña hexemonía diabólica e faime caer, sen sentido, no chan.

eva méndez doroxo