Abandoei as letras,
gardeinas nun caixón e tirei a chave das lembranzas.
Soñei que era unha vela,
co ar me impulsaba grande, lonxe.
Aprendín as mentiras todas deste mundo,
olleite de frente coa información inscrita na córnea ao redor do azul.
A electricidade apresúrase a percorrerme,
marcha do meu corpo para penetralo con celeridade espasmódica.
Bailo no cerco das fadas,
ao redor das cores todas que me suministran.
Escapo deste corpo mustio,
ao que roubaron súa tersura,
aniquilaronlle os músculos,
derretiron seus ósos,
secando os conductos da vida.
Pero sigo voando na inmensidade do azul, sigo vela imparable.
Son a concubina da morte,
a amante dos desesperados,
o alento das torturadas.
tabilhona
Sem comentários:
Enviar um comentário