transmutada

Tanto correr tras as bolboretas atolondra calquer intelixencia.

A búsqueda do amor, a felicidade absoluta, a recreación dos contos de fadas, lixo que verten sobre nós e que aterrorizaría aos nenos doutra época.
Fain-nos consumidores de aparellos extraños, de tecnolóxia en estado puro. Onde quedaron os diálogos, os matices da voz, o entendemento táctil?

Alónxamos toda forma de vida de noso camiño. Estamos envoltos de árbores sen follas, de esculturas de metal, de cemento e alqutrán endurecido. Hai mil anos que non vexo unha persoa. Os individuos son androides, imaxes holográficas doutra época, estan fríos, non pensan mais que en deborar enerxía.

A sexualidade é o mecanismo de reproducción obsoleto, xa non se precisa.
Non é preciso o ritual, non queremos a seducción, o medo ao ser rexeitado desapareceu.
Hai milllons de espectros famentos que encheran a boca coa deprabación toda que lles brindemos.
Non entendo porqué fuxístedes, porqué quedei sosinha entre tanta ferralla.

O Sol queima miña brancura inherte, o ar peitea miñas faccions borradas.
Ollo para o furado que queda entre os dedos da miña mau, aínda orgánica.

eva méndez doroxo