gardado baixo tres cadeas,
oculto na profundidade infinita.
semello unha fíasca de luz,
presa entre tanto ruído,
incapaz de ser escoitada,
vista,
olida.
renego da memoria,
faime anhelar a vida.
agora, tan só, son, a silaba perfecta pechada no teu esquecemento.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário