compensada, entre túas maus navego.
os furados no chan da conciencia
deixanme verterte infinitamente en min.
morder cada segundo
antes de expirar
nunha morte eterna sen a confusión de ternos.
móstrarme na brancura da noite
aos xuizos silenciosos de todos nós
criaturas famentas
de delirios astrais.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário