terça-feira, julho 31

remember me

trazamos liñas borrosas
no inmáculo pedazo de ollo
que non reflexa a luz.

pixeladas imáxenes enmarañadas
nas conexions de tubos catódicos,
cables, soldaduras que pinchan.
poligonos rabuñados no esquecemento
dunha sexta dimensión
que non queremos ollar.

perdida, no reflexo infinito dun xogo de espellos, vexome.

sentada na infancia dunha chapra lixada,
erguindo o peito, digna, respetábel, señora.
nunha femeneidade que non entende de límites.
As medias acordeonadas nunhas pernas que queren escapar e non poden.

un sorriso cómplice veime, perdida, neste lado dos espellos.

eva méndez doRoxo

pirómana

buscome nas acepcions.
Non existo.
a femenización da miña forma non arde.

Achégome a ti,
prendote na chama das miñas caricias,
deslizandome pola vexetación
que configura o teu ser.

Observados por hefesto
limpamos os montes do noso inverno,
para non deixarlle paso á combustión dos nosos corpos.

Doeme a pel, cuberta de escamas negras,
vestixio do teu paso por min.

eva méndez doRoxo




segunda-feira, julho 30

Plaxiando a ...

“ser poeta é sina, porque há sempre um exalar de perfume e dor em cada texto que o poeta assina”
para todas as sensibilidades:

ser poeta é prostituírse.
espirse en cada verso.
traficar coa intimidade
enriquecendo ao proxeneta.

vender cada letra
retallando os versos
para axustar algo máis o prezo.

vivir na noite.
amosarse impúdico
mentres che dan polo cu.

lamber glandes
interminablemente
para completar cada liña.

deixar saír a fervenza de seme
co enche todo.

apresurarse
a limpar cada folla
arranxando as verbas.

darlle pracer
a alguén que non coñeces
mentres finxes o orgasmo.

ser poeta,
non é ser espido,
só é
ser puta.

Eva Méndez doRoxo e xente do mundo

sábado, julho 28

GRAZAS A TOD@S POLO APOIO

Bueno, sigo sen novas do outro lado do mundo. Igualmente mil grazas por amosar tanto agarimo e apoio!! En Dereito Civil, o silencio é positivo, polo que supoño que as miñas desculpas foron aceptadas e pronto poderei pendurar o polémico poema horfo de titulo.

BICOS A MOREAS

quinta-feira, julho 26

RETIRO UN POSTRE DE MEL POR REQUERIMENTO.

Queridos amig@s, tenho que retirar do meu blog o poema que levaba por titulo o que arriba reza, pois contactaron-me a familia e máis a poetisa que leva por título, sentindo os meus versos como unha falta de respeto cara a ela e máis un dano moral.

Nunca pensei ofender así a unha escritora da cal gosto moito e por iso e por pedido expreso deles retiro cada un destes versos que supoño ofenden por empregar unha linguaxe que se mal interpreta.

Dignificar palabras é tarefa dos escritores e máis dos lectores e saber comprender o significado tamén, gustaríame un mundo máis humano onde descalificar non consistise en quedarse na superficie da esencia da humanidade.

Con isto, pretendo DISCULPARME publicamente ante a Sra. F.I.P e máis a súa familia e seguidores, pero quero deixar claro que as miñas palabras definen un concepto entendido dende unha complexidade que vai máis alá de empregar unha linguaxe ou outra, e que en ningún momento pretendín mancar, ferir sensibilidades alleas e DOEME enormemente que as PALABRAS non podan ser expresadas en toda a súa magnitude.

palabras prohibidas


sen corazón no peito


Descosesme o corazón do peito,
rápido, limpo, sen dor por unha decisión que non é miña.

Pero non me decato e sigo mendigando agarrada a ti,
coa forza da que non sabe que ninguen bombea vida dentro dela.

Como na lenda de Nang Nak,
vexo-nos fundidos nun,
sen xente ao redor,
amando-nos interminablemente.
Eles, espectros que nos observan,
vein o meu furado entre as costelas,
a miña sangue verterse a cada paso,
como o meu corpo se consume na infinidade das horas.
E non entenden a felicidade que enche
cada furado de min por seguir sendo túa.

Eva Méndez doRoxo

quarta-feira, julho 25

acidez

petasme na cabeza
o cerebro encolleseme e arde.

respiro con ansiedade
sentindo que petas, taladras, golpeas!!

Eva Méndez doRoxo

terça-feira, julho 24

intramuros

nacin espida.
sen ollos na cara,
nin lingua para me lamber.

medrein barroca, complexa, híbrida.
unha identidade tambaleandose
na corda do autocoñecemento.

atopamos cada noite o pracer
das linguas quentes
buscandose.

medro dentro teu,
enchoo todo.
fixo o meu sentimento na túa oscuridade
e misturome coas mazás brancas
dos teus peitos adolescentes.

palpote coas cuncas
voltas contra min. observasme.

nun interminable intercambio de xestos
facemos o amor bruscamente
para descubrir-nos unha e outra:
espidas,
sen ollos na cara,
nin lingua para nos lamber.

Eva Méndez doRoxo

quinta-feira, julho 19

rimmel



longo ollar etereo.
perdida, onte, transitaba por el.
agora, imaxinar-nos non é.

tecerte na miña pel seca
sen salitre
sen auga
sen lume.
terra que respiro para non ser túa.

morte en vida:
codificación númerica
co meu cerebro non interpreta xa.
e saberte espida,
noutra pel que sí ten auga,
regurxitando o que antes fomos,
desprendendote de min en cada agarimo.

agardote nesta beira do rio que chamamos existencia
esperando que non voltes
branca, inmácula, fría.

marmóreos ollos nos que non me identificar.

Eva Méndez doRoxo

segunda-feira, julho 16

sensualidade

golpeasme con forza furacanada.
remexo as conciencias de hipocresía indómita
nunha humanidade falsa
de moral encollida.

empequenecemos os sentimentos ata volta-los
paraxens ermos en continentes lonxanos.
sementamos palabras que enmudecen
desitratadas por un dedo
que sen oprimir, preme a válvula de oxíxeno

zas!

rumbo novo sen pena do pasado.
negras cicatrices polo cortex da ilegalidade
no que traficamos impunes unhas coas outras.

consigo non verte cando te miro.
nin os xogos de espellos,
nin os ollos de abella
chegan a este angulo obvio
no que mecerte non é máis que alonxarte
da realidade resplandecente.
unha linguaxe máis vella que todo esto.
o idioma que sen producir sonido
falamos todos os átomos da periferia.

Eva Méndez doRoxo

convulsionar

esfervescencia de colectividade eterea.
movemento intrínseco
do equipamento vital dos corpos.

celestialidade dun todo que non comprendo,
máis acepto espasmodicamente.

Eva Méndez doRoxo

corpos anónimos

desexo que me penetres salvaxe e primitivamente,
xestarte un secúlo,
de duración: un segundo,
redifinir o espacio e o tempo que nos transita.

mollar os meus beizos
nas túas bágoas
e fundir os meus dedos
nas teclas duras, esmaltadas en branco.

misturar a verba inconxugable
dos nosos corpos maltratados,
parindo (sen epidural)
a identidade que me aterra.

Eva Méndez doRoxo

sexta-feira, julho 13

seis grados de separación

karinthy en chains xa o explicaba.
tan doado como coñecerte,
tan inexplicable como non ser túa.

a cadea que nos une non somos nós
se non eles.
axentes secredos da intermediación inmediata.

ti aí, no outro lado do mundo.
onde os dias non rematan
e as lúas arden a ritmo de sol.

e eu aquí, neste xelido inverno
no que a luz só é un ollar indiscreto
a través dos soños.

no medio, estan os catro eslavons
que nos unen.

Eva Méndez doRoxo

quinta-feira, julho 12

anatomia esquecida




a túa vida toda
pendurada dos anacos brancos da miña.

ligazons esporádicas sen puntuación nin espacios.

reprimir as bágoas non serve de moito
cando a imaxinación nos taladra
regurxitando as neuronas.

Estrés,
bendito refuxio que nos fai hoxe menos culpables de ser nós mesmos.
anxos proscritos e
Diaños de aladas brancas
dos que esquivamos cada reflexo
por crernos mellores que todos eles.

Mais ti, agora...
caes da miña gorxa
nunha vertixinosa carreira ao esquecemento,
despenduras cada palabra da miña vida
e levala contigo,
máis alá de min.
para cos meus beizos de lume
non chuchen de ti a salvia
dunha estrada chapapoteada que che facilita unha existencia
de superficialidade ilícita
na que traficas coas almas dos que algun dia cremos en ti.

Eva Méndez doRoxo

terça-feira, julho 10

meridianos



desplazome pola zona horaria do mundo.
bebo os praceres de ser un anaco de pel,
sen forma, sen nome, sen vida,
unha linha que se açula:
o xeito máis rápido de teletrasporte.

Gambia, Sao Paulo, Estambul, Accra...
calquer punto na imaxinación,
nomes de mulheres fermosas,
de vidas corruptas polo blanco,
traficante de azul nun mar de ceros e uns
nos que interpretarte é máis doado que sentirte libre.

Mulheres sen olhos,
son a pel dunha rosca

pola que me deslizo para escapar da minha propia liberdade
que atemoriza as células que componhen o medo
rindose de min en cada click.

sumas e restas nun século no que o tempo non vale nada.
no que a eternidade esmorece como unha faragulha na infinidade
dunha mesa despois do xantar.

sen preguntas e sen respostas
movémonos inhertes de mulher a mulher con diferencia horaria.

Eva Méndez doRoxo

Free Counter and Web Stats