transaúntes de papel.

teño sede dos teus beizos,
fame de inesperadas correntes,
ganas de saberme en ti.

amoso cada unha das ferramentas
nun acto autocritico,
intento convencerme da valía do tesouro que gardo nelas.

pero cando estiro a mau para beber do vaso,
éncheseme a boca da lembraza do onte,
de cando sen coñecernos atopámonos inmóbiles
deborando os anacos de memoria.

non hai máis medo co de non saber se existes en min.

eva méndez doroxo

cartas de non-amor

contrólate!

a lingua relame os dentes aínda sanguentos pola fereza devoradora do teu apetito.

contrólate!

a aorta palpita na excitación do banquete,
bombeando paixón en forma de oxíxeno aos órganos.

non hai control.

os sentidos están fora de ti,
as maus afondan na impúdica mostra de non-amor,
achegándote ao éxtase do nirvana prometido.

e lembras uns versos sorrinte, altiva, imprudente...

"saberte en min desexo,
mostrarte o meu todo,
e que angorde entres en min
máis unha derradeira volta."

asinas a obra co silencio convencional dun dedo.

eva méndez doroxo

timbalada

a carne derrétese baixo as texturas quentes dos teus beizos.
infrinxo presión nos puntos febles da honestidade
para activar o pánico dos músculos,
as contraccións dos órganos,
a dilatación dos sentimentos.

troco as verbas polos silencios,
allea a túa necesidade de min.

sorprendémonos na líquida esencia dun agarimo ausente,
intrépidos loitadores de impulsos,
achegate a min,
agarda.

eva méndez doroxo

andróxina 1.0

encarnada,
con forma asimétrica e mirada sen cuncas,
reméxome infinita na profundidade deste medo.

agardo cas feridas con sangue seca,
rebenten de novo,
expulsen o veleno que as apodrenta,
a saliva que nelas deixaron os anteriores moradores
deste corpo andróxino que habito.

eva méndez doroxo

inconclusa.

navego nas profundidades dun delirio alleo,
enchendo as velas de algorítmos inconcretos
mordo as cordas que me amarran contra o mástil.
preciso caer a auga,
ser ninfa renacente entre as sereas que me chaman,
pero lin a Iliada e non me atrevo a ser ceibe
por mor de que elas, as miñas compañeiras, só sexan
as voces dun pasado polo que navegar resulta perigoso e doado ao mesmo tempo.

resgo as roupas,
libérome das cordas e precipítome ao mar
que ardente reclama cada anaco de min.


eva méndez doroxo.

níscalo.

inqueda,
entre as túas maus de xeo,
afástome do inferno.
mergúllome nos cantís
do teu corpo elíptico,
abandoo o medo.

rexurdo da escuma
para impactar contra as paredes
da túa racionalidade.

espida,
nunha espiral de silencios,
percorro os outeiros das túas costas,
desconcertando as anteriores habitantes
desta pel, que hoxe, me pertence.

eva méndez doroxo