notas de olor

feita un nubelo descendo.
coas ás roidas,
as plumas molladas e o bico silenciado,
aterro, na biscosidade dun corpo alleo,
nunha carne con olor a papel de avellaneira.

despréndome de min,
dos accesorios de toda eu.
quedo tan só coa boca,
co nariz para percorrer enteira
esta nova pel, este novo olor,
esta nova vida,
para a que me sobran sentidos e me falta tempo.

eva méndez doroxo

medidas do corpo

por cada gramo de min un quilo de ti.
por cada centímetro de ti un quilómetro de min,
por cada segundo de eles, un día de nós.

eva méndez doroxo

cartas de despedida 7 e 9.

internamente,
na compilación dos corpos, suxiro.

afastándome a humidade da boca,
lentamente,
existo.

con redención asfixiante amaño o pelo,
antes de esquecer, completamente, a túa carne,
o teu suor, as túas mans,
o sabor a liberdade nas nosas linguas entretecidas.

non existes na miña memoria.

a miña pel espiuse de ti.
non lembro o teu nome
nin a túa cama.

escapáchesme do sangue
inflamando as miñas lembranzas.

eva méndez doroxo

345º 3"

navego polas profundidades do meu pensamento.
as lembranzas arden no peito,
as bágoas encheno todo.

escrava e perdida óllome no reflexo das sereas,
musas mortas pola incredulidade do home,
que me acollen como irmás nas augas do esquecemento.

eva méndez doroxo

chamadas perdidas

escarbo nas feridas que como cantís se abren na perplexidade da miña pel.
agochado, nas fíascas do esquecemento, agarda o teu recordo,
o das bocas descoñecidas e os desexos infinitos,
aquel que lonxe me queda cando me ollas invisible baixo o microscopio da indiferencia.
inventáchesme e agora, cando a gravedade me aproxima ao chan, ignoras cada minuto do meu alento.
penso que non existía antes, cando as túas mans e as túas verbas me moldeaban con tino, unindo os pedazos co tempo espaiara alén do meu cosmos.
síntome rota nesta nova vida.
son un proxecto de musa,
unha lembranza líquida fronte o reflexo dun segundo que non vin acontecer.

eva méndez doroxo

del quadern de les obsesions: blanc.

et somio en els colors del ahir,
de quan els teus llavis vigilaven les meves pors,
i les llengues, verges de records encara,
s'enfonsaven en la dramàtica tasca d'acomiadar-se,
un matí rere d'altre.
sense treva les caricies lluitaven
en la nostalgia d'unes pells transparents,
les que ara enyorem entre les boires
d'un somni incandescent.

eva méndez doroxo

i_dioma

desexo ser contida na túa boca,
pronunciada coa túa lingua,
que me expulses angorde.

desexo ser a verba que aniquilas contra o padal,
fronte os dentos.
morrer unha e mil veces nos teus beizos,
acharme espida, novamente, na túa saliva.

eva méndez doroxo

idioma alleo

incerta agardo co esquecemento me aprese.
mergúllome no son da indecisión,
no alongado filtro dun pensamento.

non creo en min mesma,
nin na cadea de ollos que me xulgan,
silenciosos, baixo a neboa dos interrogantes.

formo parte do alleo,
configúrome nas verbas duns beizos
que me son descoñecidos,
agardo que unha lingua estrana
me percorra para deixarme ser libre
por cada segundo de angustia.

eva méndez doroxo

as mulleres todas

eterea liña dos desdebuxados peitos dunha muller
filtrada entre os meus dedos de musa.
vérteme a súa turxencia angosta,
esquecida xa polos homes,
admirada na boca ceibe desta muller que declama.

afondo nas difuminadas cores do impreciso,
acaricio a morriñenta idade das lembranzas
e agocho a vergonza de adorar o corpo
humido que me contempla,
quente e vivo,
desexoso, impúdico.

eva méndez doroxo

90 ºC

esnaquizada baixo a tensión dos teus beizos,
o peito danza a frenético ritmo,
sen sospeitas, chuchásme a ialma
contida nos alentos que hai pouco adorabas.

son a escraba do medo,
a doncela do rumor da mente,
unha deusa desterrada.

a túa pel,
edén de inmortales caricias,
desexo.

eva méndez doroxo

ingrávida

afondo na textura dos corpos,
entre as telas,
baixo as identidades ocultas.
tezo unha liña infinita de agarimos inventados,
de alentos que me fan tremer,
das necesidades da ausencia.
esgazo baixo a pel, os músculos,
na pertinente pesquisa do desexo,
da primitiva percusión,
que me faga palpitar, novamente,
como cando estabas en min.

eva méndez doroxo

agnóstica

a pel doe cando os dedos me apresan o medo,
composta de ausencias,
a vida,
informa novamente de que a carne e a pel
son os ingredientes do esquecemento.

eva méndez doroxo