magosto 3.0

tornouseme fría a voz ao sentir como percorrías outros territorios.

alleo ás miñas estacións,

apañas castañas na frondosidade dun souto que era o noso segredo.

son os teus dedos húmidos os que sinto baixo as follas,

remexendo o sorrir que xa non é meu,

esnaquizando, sen querer, as pedras que me construían.

quen son esas voces que me alonxan de min?

inoportuna seguridade de saberme escraba dun tempo,

interpreto sonetos a reo

pero non consigo voltar aos castañeiros,

onde axitabas as miñas canas para encher o cesto.

segues habitando un recuncho sagrado deste ser que me alberga,

máis non formas xa parte de min.

eva méndez doroxo

anatomía do fin do mundo 1

dedos.

móstrame o camiño entre eles e ti.
ensíname como agarimar a túa concavidade eterea,
a olexar o cheiro da dermis cuberta de centos de versos,
colarme no oco do teus ollos,
mesturándome co alento do hipotálamo
para saber ser parte de nós.

falanxes.

estende o verbo salvaxe sobre min.
agarda no esmalte do sorriso exhausto do meu ombeligo,
aprende a lamber as rectas oscuras dos desplazamentos,
mergullar a lingua na frondosidade dos órganos
resgando o xemido da médula
para saber ser parte de min.

eva méndez doroxo 

experimentos 4.0.

pendurada da luz, alento.
non comprendo a axitación do fisiolóxico
cando un único dedo de sal
aproximándose a este espazo infinito de fluído vital.

do outro lado,
no espello da nosa realidade,
agarda o pracer oculto entre as voces.

infrinxo as leis da física e atraveso o espazo que habita entre os electróns
e o núcleo,
famenta dun outro nós sen salitre nin límites do espello.


espida de tecidos e órganos
entrégome na pura indescriptible verbal,
ao aquelarre da fusión das nosas non-materias,
nun exaltante exercicio de fé.

pendurada da luz...ximo.

eva méndez doroxo

corruptibles corpos.

imponse a necesidade exacta de ser escéptica.
mollar os dedos na mel dun corpo novo,
e lamber infinitamente o zucre do momento.

beber un grolo extremo de elixir da vida,
arrincándollo dos beizos ao ser de fermosa liña
que agocha o fucín no meu colo.

só así, podo obter un mínimo dos ingredientes
que preciso para a viaxe.
non dependo da sorte,
as redes técense nas fisuras das extremidades
que me moven entre os centos de mortos
que na miña pesquisa tiven que explorar.

o clímax de saberme perto do fondo do universo,
no nirvana do pracer escondido,
sabendo que do outro lado da liña agardas ti,
con sede de vida e fame de mel.
na exacta necesidade de min.

eva méndez doroxo

carnívoras

asfixiame a dor que se cerne ao meu rededor.

lánzome espida ás rúas dos ollos que me xulgarán,
pero non sinto pudor,
a agresividade da brutalidade humana pasa por min sen deixar marca.

sorrio no pacífico xento de liberación
que me fai non sentir golpes,
nin a carne aberta
mentras mana o sangue dador de vida
que bebedes sen sentimento de culpa.

deixo o ollar inmóbil
nun sorriso agónico de eterna perplexidade
entre vós e eu nada acontece.

eva méndez doroxo

malalties 008

compostaxe de órganos atróficos.

o medo: compañeiro da autopsia.

a incertidume: amante apaixoada.

os pes: furtivos peregrinos de sentimentos obsesivos.

nós: aquelo que imaxinaches,
o que sen saber confundiches con unha hipótese certa.

o tempo: gardián da descomposición axeitada de todo o que significaron.

órganos atróficos que usamos nunha diaria compostaxe de personalidades.

eva méndez doroxo.

km 0.

pendurada na irrealidade, percórrote.
comprendo que existo porque me does.
aprendo, outra vez, a perderme
nas curvas da inconsistencia.
levitar no formol da sabiduría,
navegar no éter.

grolos de nós afogan os berros,
a tolemia dunha estrada que coñecéndoa,
nos resulta allea, misteriosa, nova.

pendurada, na irrealidade, percórrote.

eva méndez doroxo.

frecuencias.

entregada de novo ás correntes de febril incomprensión,
achego as verbas a, iste, teu corpo espido,
removo as mondas do banquete,
conto o tempo en unidades de alento.

abstracta é a liña que nos separa do xogo
para introducirnos nun diálogo de corpos.
exaxerado,
baixo a tela,
o movemento destas dúas peles
que decidiron racharse
nunha primixenea comunicación.

eva méndez doroxo

Airón.

infórmate nos beizos,

da miña paixón.

propóñoche que mistures

a miña pel debastada

co po, monocromático,

do teu racionalismo,

para trocarnos dos pes ao inicio,

e traficar cos anacos

dunha existencia previa.

pregúntalle á lingua,

o son do meu desexo.

rescata os xemidos,

desta gorxa esgazada,

e rehabita os silencios

do compás do meu alento.

dialoga cos segundos

a aventura de esquecerme.

eva méndez doroxo.

pista 3. zamfona.

extravíome na encrucillada dos teus silencios e os agarimos doutras bocas.
desintégrome na forma cóncaba da túa mau sobre un outro peito,
desprazado polas liñas dun corpo que non é o meu,
mergullado no estrano sabor dalguén que descoñezo.

e eu, sostida polos alentos, entrégome furiosa aos homes que te representan,
as voces que te alonxan de min,
aos beizos que arden o teu recordo da miña pel.
para espertar, espida, no fogar da desesperación dialéctica,
esa que, sen motivo, me atrapa para facerte renacer, con máis forza, na miña pel debastada.

eva méndez doroxo 

renacemento.

non aturo unha realidade na que os teus dedos non percorran a miña pel, na que non te sinta penetrar no absurdo das miñas dúbidas, e que as túas falanxes derretan as verbas nos meus beizos. non aturo saberte no outro extremo de min, no lado que xa non habito, na habitación onde dormen os agarimos calados, entre arañeiras e ferro. pero ti non desexas, xa, pasearte espido pola miña incredulidade. non pretendes ollarme pétreo, mentras a roupa se invisibiliza. xa só queres entregarte ao silencio e o esquecemento, compañeiros eternos na miña viaxe cara a ti. eva méndez doroxo

fogueira de san xoan

ardo na paixón do encontro.
envolta nos tecidos brandos
dun corpo alleo
que me corresponde con extrema paciencia,
consumindo,
no intre excato no co lume me bica,
as fíascas de min que quedaran ao marxe.

eva méndez doroxo

novamente

volto a sentir o teu alento
na miña memória.
a pel encóllese cando transpiras
por ela.
afoga a tela calquer desexo anterior,
novamente vivo na morte eterna dos teus brazos.
como un vello amante visitasme sixiloso
e cando creo que non existes
rachasme a ialma en infinitos anacos
para que nesa pesquisa eterna
sepa dunha e para sempre que nunca
estiveches a máis de tres milímetros de min.

eva méndez doroxo

costureiro.

sen remordementos achégome.
deixei os medos na porta,
espínme de palabras eternas
e botei por riba o abrigo das miradas.

a miña lingua está inqueda,
non lembra o significado do silencio
cando o teu corpo non está lonxe.

abanzo sixilosa polas túas estancias,
nas que ciumento gardas o pasado,
nas que escéptico observas o presente,
nas que con perigo evitas o futuro.

abandoei as máscaras dos meus tempos
nos recunchos destos pasos,
amósome vulnerable ante a túa incertidume violenta.

avísasme da morte cos teus ollos,
pero eu, que escapei do medo, non advirto os avisos
ca túa boca me berra con intensidade muda.

deslizo os meus dedos pola túa rabia,
bico a túa incontinencia,
entrégome á ardúa tarefa de amarte.

eva méndez doroxo

90 ºC

esnaquizada baixo a tensión dos teus beizos,
o peito danza a frenético ritmo,
sen sospeitas, chuchásme a ialma
contida nos alentos que hai pouco adorabas.

son a escraba do medo,
a doncela do rumor da mente,
unha deusa desterrada.

a túa pel,
edén de inmortales caricias,
desexo.

eva méndez doroxo

agnóstica

a pel doe cando os dedos me apresan o medo,
composta de ausencias,
a vida,
informa novamente de que a carne e a pel
son os ingredientes do esquecemento.

eva méndez doroxo

esqueixada

cando me percorren as patas do esquecemento,
afloxo os músculos e inspiro
os vapores dos encontros
sobre as brasas,
cando as linguas aínda queimaban
as texturas do medo,
e os ollos eran salvaxes e o mirar ceibe.

eva méndez doroxo

3xturas

infórmate nos beizos do meu desexo,
comunica coa lingua das humidades todas,
busca cos dedos o tacto dos xemídos,
mergulla os ollos nas profundidades do eu.

eva méndez doroxo

con gusto a páxinas molladas

son a túa noite,
son o teu cuarto,
cando desexes dormir.

esperto esnaquizada se non te atopo
entre as telas dos meus pensamentos.

son a pedra,
o teu asfalto
cando desexes fuxir.

mollada na neboa da túa indiferencia, eu,
a túa casa o teu patio
cando me permitas sentir, só un anaco,
dos teus pasos alonxandose de aquí.

son a ninfa,
son o diaño,
se me desexas ven a min.

eva méndez doroxo

cosendo x

xea entre as lembranzas da miña insensatez,
cando afogado e esquivo
agárdasme no silecio.

permítome pronunciar o teu nome
con xemidos que exalten
os milímetros que nos separan,
demasiados neste inverno descoñecido.

as veces, o latexo deténseme,
o xeo invádeme toda.

eva méndez doroxo