les enfants

incontrolable.
combinas os dedos e o verbo
para espir cada centímetro
da fraga que me contén.

furacán de beizos e humidades
para repoboar os ollos arrasados,
a mente impensable,
as bocas trementes,
o desacougo das fermosuras perdidas.

e acostumada a escapar,
escapo,
conteño o alento, desaparezo,
muto una derradeira vez
para sentirme libre novamente,
sen forma expiro,
imprimome nas follas non escritas da túa historia.


eva méndez doroxo

quincalla

nas caricias silenciosas que debuxo nos teus xestos,
intentas explicarme cada palabra túa
nun nó de miradas incomprensibles.

accédote polos beizos mollados,
cando os depositas na miña pel desconfiada.

imaxínote cando os ollos non poden verte
e o ollar pérdese nun diálogo infinito,
baixo a brétema dos interrogantes
que algún día ceibarás ao lume.

non me coñeces e escápasme,
acumulas quilómetros de verbas
para apartarme do teu alento,
das túas caricias,
do teu pensamento.
e eu,
ancorada nas lembranzas da túa pel,
dos nosos soños,
agardo saber se algún día
arrincaranme as túas maus deste cautiverio.

eva méndez doroxo

totes les tortugues del món

totes les tortugues del món
s'arrosseguen per la pell arcaica
d'una caricia erronea.

afortunada la distancia que entre
badalls i eclosions ovíperes,
fa que les potes sense empremta
s'enfonssin en la greu foscor
dels crits de mitja nit,
quan la lluna pentina tots els rínxols
del mar ferotge,
abans de que elles,
les que tot ho han viscut,
enfonsin l'alé per darrera vegada entre ell i els teus records.

eva méndez doroxo

reflexións de tartaruga

acostumada a reptar nas profundides do inconsciente,
sorpréndesme coas verbas explícitas.

os agarimos íspenme do medo,
artellan unha rede na que precipitarme,
malgama de sons e texturas
na que perderme é unha experiencía utópica.

quero formar parte das pegadas
dos pasos que facemos
agora sen paus nin rodas,
só cos pes espidos do que é sinxelo de novo.

eva méndez doroxo

cua de tortuga

amplio la forma dels records
per imaginar que les teves mans
desitgen perdres en els meus secrets.

enfoco les nines dilatades
de l'incredulitat
al despertar-me sola entre els llençols mullats.

ofego cada gemec abans de la darrera mort,
quan el foc m'inflama la gol·la de la desesperació.

eva méndez doroxo

amplio a forma das lembranzas
para imaxinar cas túas maus
desexan perderse nos meus segredos.

enfoco as pupilas dilatadas
da incredulidade
ao espertar soa entre as sabas molladas.

afogo cada xemido antes da derradeira morte,
cando o lume inflámame a gorxa da desesperación.

sopa de tartaruga

esnaquizo os membros da incertidume,
adovoos coas especias do inconfesable,
remezo a mistura e engado o salitre
das bagoas contidas
entre o paso do tempo e a velocidade do alento.
deixo reducir a mistura na lentitude do lume,
o que prendéramos hai anos
cando inxenuos acariñabamos as cunchas,
sen sabernos canívales do tempo.

eva méndez doroxo

cuncha de tartaruga

apréndome as sésegas que conforman
o noso perfil mollado baixo as follas.
reptando con conformado sixilo
mergullámonos na pedra,
entre o vello e o incerto,
nunha premisa de alento,
no composto sistema métrico dos beizos inflamados.
ardida quedo, tras o paso do temporal,
con forma na neve e a pel escamada,
consecuencia transitoria da cambustión espontanea dos teus ollos.

eva méndez doroxo

tartaruga

infinitas falanxes percorren
os camiños da miña ansia.
agonizantes alentos
infrinxen as leis
do anonimato para pousarse
nas liñas que me configuran.
aprendo a estar calada,
sentindo como tea que os ollos
se me craban analiticos e fríos,
alleos a toda eu,
nunha incongruente forma de min.

eva méndez doroxo