cuota hipotecaria

paso os dedos por entre a nostalxia da pre-historia,
entre eles quedan os cabelos tinguidos dunha época irreverente,
un lugar alleo no que ficar núa, desértica, esteril.

suprimíronme as ideas.

sinto, aínda, os electródos colados en min;
queimanme a pel,
penetran as miñas redes nerviosas: "tremer a conciencia adquirida e desaparecer".
na fuxida levácheste gran cantidade de min.

roubáronme a inocencia que inutilmente atesouraba,
a duplicidade armónica de atemporalidade na que medrei.
convertíronme na boneca hiperrealista que coleccionar,
a boca dourada que vomita irracionalidade,
a dos ollos pechos que traspasan a ialma orgánica do interlocutor.

emprégasme na espionaxe de ti mesmo,
no ritmo, intervalo, posible,
na descárrega algorítmica de electricidade controlada.

son a torturadora do inconciente,
o pesadelo do outro lado do espello.

non fuxo,
colada as membranas de goma as que me fixeches adicta,
só premer o botón podo,
anhelar a calurosa morte que me inmortaliza.

eva méndez doroxo

a princesa vampiro

na torpeza do erro surxo noctámbula,
xiro no eixe sincrónico da tortura sanguinea.
burlada, esnaquizada.
aniquilo calquer vestixio de incertidume,
abandono a calabera ritual.

eva méndez doroxo

escarlata-s

estendo as ás no bosque sumerxido.
emerxo da separación das particulas de oxíxeno,
son a espiral alada que bica os beizos da morte.

o plancto résgame as plumas,
aberto o peito,
penetrada polas escarpadas voces dos que afunden a ánima na oscuridade.
ergo o voo prendendo escamas a meu bico,
amputado corpo do que escapar.

eva méndez doroxo

postales

penduro os anacos espidos dunha identidade que descubrín deserta.
na xesticulación da fase térmica perdo a conciencia temporal,
esperto á catarse do azul e penetro no anonimato.

exercín o poder do verbo,
encorbein as extremidades e desaparecín en min mesma.
naide escutiou a realidade xélida en meus beizos.

seguindo a liña discontinua a inmensidade faise area,
as cores confunden rastros de etrelas no ollar das baleas mortas.

sorprendín a viaxe na que atoparnos acho imposible.
aprendendo a ser inexplorada aturdo inociencia.

eva méndez doroxo