nin ser significa contido,
nin esperar é unha finalidade.

abrir a porta, nun xesto mecánico,
no que nada acontece e de súpeto pasan cousas.
desprazas o peso,
engades movimento,
un xesto de intención.
respiras angorde o que xa é pasado,
expiras os momentos nun lugar onde o tempo se detén.
continuas teu camiño.
simplemente cerras a porta,
marchas, esqueces, oxixenaste con outros recordos.

tras a porta un refuxio.
un segredo compartido.
unha fugaz cámara crioxénica onde acontecer.

tabilhona

titella

misturada co ferro azul da parede;
puntas redondeadas, dedos que se craban.

corrugadas extremidades nun dia fláccido,
no que remexer as fouces arando cortiños.
un pé.
elemento dócil, brando, sumamente inofensivo.
cuberto con medias de cores, tapiz de brancos e negros,
mofa do cárcere que me acolle.
non dubido empregalo para escalar.
subir aos dedos emerxentes da parede,
agarrarme ao ferro,
rachar o branco e subir.
ascendendo ao infinito.
onde as palabras designifican,
deconstruense os medos
e arranxase o agotamento.
aquelo que non me deixa pensar,
que me move en parábola continua,
na reiteración que exaustiza o pensamento
para escravizarme a dedos que son de plástico,
formato do hoxe, aquel infinito que alcancei
e que sigue sendo prisión do coñecemento ao que chegar e non vexo.

eva méndez doroxo

sexo sen nova iorque

desprázome nas noites molladas que tingues de verde
ao presionarme baixo teus dedos de papel.

aniquilantes furados na parede,
testemuña silenciosa da miña continua execución.
afogada en bágoas que se derraman cara a dentro,
para non darche o pracer de verme perecer baixo teu.

liñas infinitas de xemidos na inmensidade dun universo
que me é alleo. sinto tremer a cama nos teus pes.

cando pechas a porta, os agarimos transfórmante nunha besta,
que amo, que temo, que me fai perderme na lámpada que colga do teito.
o único lugar no que non me podes atopar.

eva méndez doroxo

céntimetros

a pel lembra todo o co corazón esquece.
terte a tres centímetros de min,
namorada del,
desexosa de ti.

non sei cómo me facías tremer entre os teus brazos de paixón.
non entendo que sentían miñas coixas ao ser apretadas polas túas maus,
pero como unha corda que cruxe ao ser tensada,
cruxeme a espiña ao perderme no teu olor,
compartindo, entre mil persoas, o espacio estánco no que hoxe os animais súan.

cómo ser dúas mulleres neste corpo.
unha que é só pel,
outra co é todo.

eva méndez doroxo

dubido

adicado a tod@s aqueles que comprenden máis alá das palabras, que son capaces de sentir as bágoas alleas como propias.

esta poesía nace duns dedos que non son meus pero teño o privilexio de que katagorri29 co escribiu me permita penduralo aquí. grazas amor ;)

Dubido de ti.

Dis que sempre dis o que pensas.

Non é certo.

Cecais é o que pensas para enganarte, pero non o fas.

Dis o que pensas que a xente quere oir

Iso non é dicir o que pensas.

Dis o que pensas que lle vai dar pracer á xente.

Iso non é dicir o que pensas.

Preocúpaste polo que pensa a xente de ti.

Iso non é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é abrirse,
a veces ser torpe,
non ter medo a que se vexan as túas feridas ou tamén as túas valentías.

Iso é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é respeitar aos demais

porque en ningún momento os estás enganando.

Iso é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é atreverte a decirlle a verdade a un amigo,
sabendo co vas ferir.

Iso é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é falar con franqueza, sin deixar de dicir algo polo que poida pensar de ti a xente.

Iso é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é ser valente, bon, respectuoso e con amigos de verdade (os do corazón, os que sempre están aí), porque sempre lles dís o que pensas.

Isto é o que penso.

Cando decidas dicir o que pensas, non estou segura de que poidas aínda atoparme

Isto é o que penso.

katagorri29

detrás

cantas veces teño que deixar a larinxe nunha negación que desespera.
na mitade dunha estrada na que só circulan pantasmas,
luces que non emiten, só perforan.

unha intersección na que atoparme.
un home.
nada que expresar, pero son esa masa que aplasta o chan.

na outra beira da miña mau,
sangue,
unha muller,
algo que parece que recoñezo, pero non estou seguro,
sigo vendo pantasmas que percorren miñas estradas.

tabilhona

angola

ao meu bem querido IbnLuanda

déchesme unha fiestra pola que mirar un mundo alleo,
dende a rixidez dos grises
que apagaban meus contornos na maraña de sondas.

vin a través dos teus ollos.
estremecinme con cada caricia que deches a unha pel
que non era a miña.
somerxida na túa lingua quente, desexosa de loitar,
fundinme na inmensidade das ventás que aínda seguen abertas,
polas que non vexo.

fáltasme.

quixera ser da cor que ti me ensinaches a mirar,
asasinar con navallas para que me puideses fuxir.
apagar outra vez a luz para aprender a ollar,
sentir os alentos no subsol arrasado.
caras coñecidas que se tornan borrosas.

ergue as persianas,
aprendeme o que ti xa sabes,
deslízame polas sabas que un día foron de outras,
para perdoar que te fuches,
esquecendo a fiestra que mantiña vivo o desexo.

eva méndez doroxo

comedor de letras

chapoteo zucre nunha boca amarga.
aquela que vomitou as letras que alimentan
o intanxible.

non me concentro.
non consigo entrar no trance que me impide engulir,
regurxitar, expulsar e submerxir o coñecemente.

eva méndez doroxo

postsecret

boletos onde escribirme os teus segredos.
enviamos.
non poñas teu nome,
quero elaborarte,
con miudos suspendidos.

as veces rirme de lerte sobresaltada.
en momentos tremer co medo que dá
saber o inconfesable.

así, en longas correspondencias das que non
acusar recibo, fraccionar interrogantes,
amecer anacos e fabricar un retrato
de ti; o que dorme cada noite ao meu lado.

eva méndez doroxo

mutación

experimento. son ollos de balea.
no fondo do silencio,
coa quentura das primeiras noites.

un cadillac bege, tambores.
sinto que medras dentro de min.
forza inconmensurable que me absorbe.

movémonos no líquido amiotico collidos da mau.
suspendida na inmensidade universal.
cetáceo que busca a manda das letras non escritas.

copórea e etérea imaxe de min mesma.

eva méndez doroxo

concordia

pintame as cores da túa vida.
se es invisible aos ollos de todas,
se non podes seguir escribindo dende un sofá dourada.

tocas un piano, como se for unha vida que che fuxe.
en caida libre,
cometa de desplazamento incontrolable.
pilotarte quero.

deixar de sentir que non formo parte
de algo.
ser novamente unha cor no arco da vella,
e ao final atoparme,
moedas.

eva méndez doroxo

novas de setembro

deixome caer,
na desesperación do absurdo.

arrinco as unllas coas tenazas
do tempo.

arrebato incongruencias,
constantes erros que se repiten
mentres pico as letras no teclado.

quixen escapar, coñecer outras idades.
ser quen non fun,
desexada por ti, tantas veces inventada.

rematar na illa onde ninguén vive,
tapada coas unllas doutra hora.
feita unha bola sobre a area quente
dun continente que quixoche
facer esquer.

eva méndez doroxo