porqué?

resisto na liña invisible da cordura.
atravesada polo ferro,
mantéñome en pé,
vendo o sangue que mana dos buratos infrinxidos.

abandoada na corda,
esquecida, baixo o lume da lembranza, en silencio,
resisto na liña invisible da cordura.

eva méndez doroxo

traviata.

constantemente dolorida,
arrástrome polas pedras de peles alleas.
intentando atopar a miña identidade,
regalo a vida entre telas e ilusións perdidas.

do outro lado,
demasiado lonxe,
agardas.

sen xulgarme,
sen pretender que te vexa,
en silencio.
observas a miña destrucción e agardas.

as veces unha verba en forma de bagoa consigue que te mire,
que vexa como me obsevas,
pero cega de deseperanza idolatro outra nova dor e non alcanzo a verte.

fuches amigo, confidente, amante desexado,
pero agora, cando o inferno me cosume,
es, tan só, unha nube que contemplo contemplarme ata quedar sen alento.

eva méndez doroxo

planeta somni.

habítasme dende antes de saberte,
cando as horas contábanse en gramos de palabras
e o teu ollar inquedo buscaba onde refuxiarse.

coñézote cando te soño,
aínda ancorado na lembranza dun agarimo inexistente,
a ponte, que desdebuxan as miñas mans baixo as túas,
sen verbas nin tempo para habitarme,
para habitarte,
para soñarnos,
neste mar de cumulonimbus no que agardo.

eva méndez doroxo

títeres

configúranme partículas aterradas, que se manteñen unidas grazas ao medo á desintegración.
mesmamente eu, colada aos teus beizos, aterrada mantéñome, desconfigurada polo medo á bípeda diserción das túas partículas.

eva méndez doroxo

fronteiras

trémenme os sentidos cando o accidente dos teus dedos percorre as miñas incertidumes.
contraigo os músculos,
amósoche a naturalidade estudada,
soño.
penso nas túas falanxes abandoadas ao infinito da miña suavidade,
nos teus beizos esquecidos sobre a miña axitación,
en ti nun agarimo eterno, mentras as voces se apagan e fechan as portas,
botándonos, de novo, das fronteiras dos posibles cara a realidade dos momentos.

eva méndez doroxo

con tolemia de vrau.

síntote escapar polas costuras da miña anatomía,
por entre os poros da tela que nos cubre,
sin pudor nin forma,
óllasme,
escápasme.

camiño pola incerteza de quen se sabe morta,
de quen descoñece o medo e lambe o prohibido dunha existencia corrupta,
a que as mentes debuxan na brétema do impronunciable.

e aínda así, saboreo os teus pasos,
como pechas a porta e desapareces,
e queda, atrofiada pola liberdade,
paralízame saberte lembrado,
inhalado, expirado,
perdido.

eva méndez doroxo

viaxes infinitas

pérdeste nas sésegas dun contorno de muller,
pendurado, entre elas, áchote,
aínda mollado dos encontros anteriores.

fíltrasteme polas costuras,
sen pudor nin medo desprázaste polas liñas prohibidas,
e con dubitativas falaceas atesourasme nos teus beizos.

agardo que as telas non se desintegren,
cando descubra, de novo, o teu ollar na treboada.

eva méndez doroxo

contos de media noite.

perdido no medio do mar, agardas,
co son da miña voz,
consiga guiarte, de novo, cara a esta muller cansada.

unha única vez fuches meu,
pero cada átomo que me compón,
garda a esencia do non esquecemento.

dende o alto das lastras berro,
coa forza toda dunha existencia muda,
para que se o non son, pode,
volvas a atravesar a néboa,
cos teus ollos co mar retén, no ben medio,
lonxe da lembranza única que nos mantén con vida.

eva méndez doroxo

porqué lle chaman amizade cando queren dicir sexo?

os beizos reprimen os xemidos mentres as bocas se devoran desesperadas,
coa impaciencia de quen se teme descuberto,
non polos espectadores atónitos,
se non polos ollos abertos de quen, devorando, devora.

o cerebro reflexiona, entende,
analiza cada palabra, incerta, que os beizos expresan para xustificar, sen senso, a inquietude dos corpos sobre o suor de realidade absurda, disfrazada de nostalxía dun agarimo pasado.

aínda cando se dicen que os ollos nunca minten,
sábense, os dous, hipócritas,
infelices sacos latentes de pudorosas excusas que ata o dagora nin entenden,
pero unen de novo as bocas e en silenciosa retahíla sosteñen,
unha amizade pura que non comprenden.

eva méndez doroxo

mundo de idiotas

afortunada a pel que descoñece as verbas.
os dictados estúpidos de fraseloxía incógnita,
esa que cando me falas empregas,
antes de deixarte caer nun agarimo eterno
sobre as branduras todas da miña insensibilidade.

afortunados os beizos,
que conteñen a lingua inqueda que calada fai que baixe as armas
e me entregue gustosa ao ritual silencioso dos teus discursos.

afortunado ti,
que imploras idiomas e descoñeces, aínda,
as letras do meu abecedario.

eva méndez doroxo