magosto 3.0

tornouseme fría a voz ao sentir como percorrías outros territorios.

alleo ás miñas estacións,

apañas castañas na frondosidade dun souto que era o noso segredo.

son os teus dedos húmidos os que sinto baixo as follas,

remexendo o sorrir que xa non é meu,

esnaquizando, sen querer, as pedras que me construían.

quen son esas voces que me alonxan de min?

inoportuna seguridade de saberme escraba dun tempo,

interpreto sonetos a reo

pero non consigo voltar aos castañeiros,

onde axitabas as miñas canas para encher o cesto.

segues habitando un recuncho sagrado deste ser que me alberga,

máis non formas xa parte de min.

eva méndez doroxo

lenzo

novamente nada que contar na brancura da pel.

máis o pincel móllase automático nos pigmentos
ledo mistura as cores
e plasma un ábano de formas
na nosa mente.

quén foi que dis que fixo?

controvertidas verbas
inocentes os xestos
pero os frascos rachados por toda eu,
e aínda así o pincel pinta.

eva méndez doroxo

tormentas

cortanse os fíos coa tiseira desafiada da incertidume,
aínda así, cosigo deixar de ser boneca de madeira
e boto a andar,
xa sen rumbo,
pois ninguén dirixe os meus pes.

máis ti,
agardas ver o movemento lento do meu corpo.
segues coas maus pegadas as madeiras con fíos,
as lembranzas de min.

distraída, mollada e fría
ves as pegadas do que fomos
os seres inhertes nos que nos voltamos
co percorrer do tempo.

agora es ti a que serras as falanxes para fuxir de ti.

eva méndez doroxo

castañas e fume.

o resto do tempo é para ti.

sendo capaz de experimentar
a presión irracional da túa levedade
aparento entender cada segundo
das imaxes que me perforas.

indagas no meu iris para saber que penso,
pero son experta neste xogo das mediocridades,
non esperes adiviñarme,
imposible antepor os pronomes.

sen dúbidas asino este contrato
de peles molladas,
máis, noutro momento, escapei e escapo.

lonxe estou destes intentos nosos por ser serpes un do outro.

eva méndez doroxo

identidades 3.0

vai tempo dende que non resucito verbas
desbotadas nas cunetas doutros pensares.

vai tempo dende que non tezo normas
nin aplico formas ás falanxes.

vai tempo dende que non son.

eva méndez doroxo.

compases

corto a pedra que cincela o teu corpo algorítmico
para liberar o ser inmáculo que latexa en ti.

palapas as nove partes asimétricas da miña existencia morna.
descendendo polos ritmos tónicos da cara B dos meus medos.

agardamos tres pronunciados silencios
para mergullarnos nosube-baixa
dunha melodía cardíaca,
estridente e reconfortante
de materia en movemento.

arriscada aposta a de espertarte...

eva méndez doroxo

m'enyoro

hi ha dies en que l'ullcluc de la tardor
em recorda el temps de fulles tendres sota el teu cos.

les llengües mai van arribar a entendres,
però, a mitjanit, quan la son fà via en altres éssers,
nosaltres jugavem a ser.

mossegades nervioses entre crits d'ocells faments.
mai he tingut enyorança,
i ara,
mullada per la pluja d'anys distrets,
m'enyoro.

què ha estat del meu cos?


eva méndez doroxo

as portas do inferno

medran na túa marisma
ocultos pensamentos de ídola.
non es máis cunha maraña de pél
na que, ás veces, outro ser se perde.

aínda así, pretendes ascender do inferno
ao verde paraxe que nos separa,
cuspindo impropias verbas ardentes,
para o gran público,
que na area,
agarda o sangue quente
dunha inusual  e andróxina marabilla .

aquí estou,
na espera da materia da que se compoñen os teus soños.

eva méndez doroxo