sexta-feira, novembro 18

banquete de ninfas.


caes eterno nas sutilezas doutras ninfas,
percorres con tolemia os seus beizos,
morres nunha pel non tan allea.

a maxía levoute preso dunha versión distorsionada de realidade.
observo a dor no meu peito,
nas miñas maus desertas,
nos cantis deste corpo que me contivo e que xa non consigue reterme.

como unha pantasma persigo as pegadas desas ninfas desexadas,
deses corpos xélidos nos que fun perdendo, sen sabelo,
a posibilidade dunha historia ficticia que me aproximase á liberdade.

ti, inxenuo cazador de negacións eternas,
agardas, no camín, para ser deborado polas paixóns dunha ninfa,
que, tal vez, algún dia contivese a miña esencia.

eva méndez doroxo.

1978.


quero saber, neste intre, se as túas maus me recordan.
investigar se as falanxes inquedas coas que me percorríches,
xa non distinguen o camín  cara a miña inconciencia.

debezo por entrar nas estradas do teu organismo,
fundirme co lume da túa negación
e aventurarme nos orgános que me rexeitan.

descubrín co teu cérebro é a fortaleza do covarde,
a eterna trampa de quen antes de ser ferido fere,
porque a nada debastouno todo fora dos teixidos.

tézome entre as fibras para poder esquecer que algún día existín,
que fun existida.

eva méndez doroxo.

quarta-feira, novembro 16

tránsito.

hoxe asistín ao meu enterro.
non había naide.

a frialdade do meu corpo
loitando contra as xélidas paredes que me contiñan.

fora,
o silencio dos que fumos esquecidos.

eva méndez doroxo.

tineria

un instante antes de morrer, tremín.
foi o reflexo da vida acontecida,
tres segundos de nós.
un espasmo co contemplou todo.

eva méndez doroxo

sexta-feira, novembro 11

intrumentos de corda: greixa.

mollada pola incertidume,
encamíñome pola estrada da túa pel,
deixo o coiro contra ela,
agardo ca fricción nos faga vibrar,
artello un xeito imposible de non pisar
a liña continua que te separa dos outros.

exhausto, sorris,
agochas o medo entre os meus peitos,
e rexurdes con inxenua convicción sudorífica.

temos o tempo xusto,
os segundos da intensidade non vivida,
a fortuna de non existir.

eva méndez doroxo.

quarta-feira, novembro 9

marcas de auga.

mergullada na transparencia da túa identidade
mudo a pel.
mostroche as imperfeccións do meu corpo,
percórresme, con velocidade efímera,
sen medo de ser arrebatido.

o salitre escámame os beizos
que noutrora foron o forno das mentiras,
as que arricaches con sixilo
dende un lugar chamado illa.


non soporto terte lonxen,
a tres milimitros de min
é un espazo infinito de neutralidade exacta.
permite que intercale entre os teus dedos
a miña persoa,
para inexistir xuntos no éter desta tortura.

eva méndez doroxo

terça-feira, novembro 8

mirall.

torno a ser la frívola imatge que admires.
sota els peus, reseguint-me la pell,
els cadavers de les altres vides:
la dona esclafada pel teu silenci,
una ninfa en les teves mans,
qualsevol pell fen-te caricies.
ara ja torno a ser una musa entre els teus llavis,
allò que des de lluny espies,
per saber-te font ardent dels meus misteris,
els que per sobre dels ulls esperen que algú els descubreixi.
avui, he vist com em miraves,
extrany i pasional,
contingut en les teves misèries,
afortunat de no tenir-me.


eva méndez doroxo.

intrumentos de vento: a fotoviola.

non existo nas comusiras da túa boca,
nin nas longas noites nas co frío me xea a alma.
non comprendo o porque deste abatimento,
nin o xeito que teis de ignorarme.
pero comprendo cas lembranzas dos meus ollos
son fotogramas dunha historia imprecisa,
na que fomos persoaxes secundarios,
-papeles pintados na parede de nós mesmos-,
unha pantomima do irreal que foi coñecerte.
afortunadamente, gardo, en superoito, algúns deses instantes,
nos que a túa lingua me percorría sen medo,
e os teus dentes trabábanme o inconsciente
para sentirnos alleos a metales fosfóricos,
sen ilusións nin formas no peito.
son a secuencia da nosa existencia que cosiches aos petos
da miña memoria.

eva méndez doroxo.

Free Counter and Web Stats