caes eterno nas
sutilezas doutras ninfas,
percorres con
tolemia os seus beizos,
morres nunha pel
non tan allea.
a maxía levoute
preso dunha versión distorsionada de realidade.
observo a dor no
meu peito,
nas miñas maus
desertas,
nos cantis deste
corpo que me contivo e que xa non consigue reterme.
como unha
pantasma persigo as pegadas desas ninfas desexadas,
deses corpos
xélidos nos que fun perdendo, sen sabelo,
a posibilidade
dunha historia ficticia que me aproximase á liberdade.
ti, inxenuo
cazador de negacións eternas,
agardas, no
camín, para ser deborado polas paixóns dunha ninfa,
que, tal vez, algún
dia contivese a miña esencia.
eva méndez doroxo.