declaración de principios

Sorpréndome a min mesma escribindo sen parar como unha máquina incapaz de pechar uns ollos inexistentes.
Descubrín que máis alá do meu ordenador existe un mundo cheo de vida.
Ese lugar que algúns chaman mundo e que está lonxe de ser un lugar-espacio sinxelo. Os parámetros da realidade mudaron. Hoxe, como xa dixen hai tempo, as etiquetas están perseguidas. Inxustamente xulgadas coas vehemencia dos que foron feridos polo seu uso.
O exercicio consiste en recuperar, rehabilitar tantas palabras maltratadas... Violencia no xénero, no emprego, na historia.
Quixera ser só as letras que me definen. O conxunto de adxectivos que un día calquera quixen conter na miña biografía, nos ollos alleos que me miran interrogantes. Pero son carne, pel e lembranzas. Un lugar onde repousaron amantes aturdidos antes de partir cara a súa propia vida.
Unha pel onde se detén o vento antes de seguir a viaxe cara o norte, mudando os rumbos dos que como eu, hoxe escriben cómodos dende butacas vermellas de teixido maforento e cheiro a viño.

Compréndome na inexistencia absoluta de identidade, coñecemento ou eternidade. Acepto a diferencia que me asemella en demasía a todos os que repugno, aos que odio e me rexeitan. Son unha bagoa non derramada nun ollo que non é meu. Un coitelo chantado a traizón nun peito despexado e deséxante de ser atravesado.

Consumo unha vida máis sen entender que non son eterna. Cando lembro quen fun antes de deitarme na mármore e pechar os ollos, xa volto estar atravesada polo aguillón do ferro dunha nova vida, que inevitablemente me esquece de min mesma.
Mórbida danza macabra na co canibalismo de personalidades extermina o individualismo do ser agónico que me conten.

Tabilhona

coa venia señoría.

esquelete fluorescente perceptible na noite pecha.
cargo nas miñas costas a mirada inquisidora dos que me xulgan.
non me chamaron a xuízo mais impunemente sometéronme á cadea.

desequeinme angorde na indiferencia de quen sabe mancar co verbo.
non pretendo berrar na necrópoles,
nin escarvar, coas unllas gastadas, a madeira da caixa que me fixeron.
o diálogo só serve a mil tres centos quilómetros baixo terra.
os cocos voráxines aceptan miña carne sen condicionamento.
non xulgan quen e qué fun.
nutren seus estómagos famélicos e escoitan pacientes a xustificación do meu silencio.

eva méndez doroxo

analxésico

atorméntame non verme reflectida no teu ser.
rexurdir da NADA que conten toda a miña vida.
ser inequivocamente o absurdo, ao precisarte.

visítote co meu pensamento podre.
intentando achar o que significa esta néboa que me cubre a alma.

non pretendo ser o positivo do camín,
tampouco negarme quero.

so desexo atoparme escrita en tinta violeta nas páxinas que amosas.
inscribirme en vermello preservación no teu fondo negro,
que me linkes exhausto sen gastar meu reflexo de nós en ti.

suprimida me atopo cando te consulto.
esquecida nun recuncho da incertidume.
antes agradecíache a ambigüidade coa que me reprimías.
hoxe liscar dentre as miñas pernas quentes non é xogo rexeitado,
se non dor contida entre verbas impronunciadas.

son pudor e bágoas,
salitre nun mar de madeira caída.

eva méndez doroxo

matemática do non lineal

os parámetros que definen o comportamento: estabilidade, inestabilidade.
respostas probables, físicas, axeitadas.
un minuto definido polo asubio dos beizos nunha orella (receptáculo).

os atractores fainnos inmunes ao caos?

nacida da tormenta electrónica,
da indefinición sumisa.
(estable-inestable )+ diferencia = caos.
a lóxica pende do fio invisible das conciencias axitadas.

cosmos: corpo finito, delimitado por liñas dérmicas.
caos: único xeito factible de relación.

eva méndez doroxo

sombras

na licuosidade dos fluídos espectrais
achamos ollos que sobresaen inquedos.

somos os incomprendidos.

aqueles que nun tempo éramos queimados nos lumes da intolerancia,
perseguidos co ferro,
resgados co plomo.
aliñadas cabezas cortadas de tres en tres
para entretenimento do pobo.

hoxe,
no século da incertidume,
aprendemos a seguir respirando a pesares da fumeira.
navegamos orfos nos mares do illamento,
entre corpos apresurados que non queren coñecernos,
só chuchar as diferenzas para desbotarnos ao lixo.

eva méndez doroxo

sumerxida

navego intramuros,
na espesura do fétido ar que contén todos os alentos.
derretida e casual sinto que das miñas extremidades nacen centos de cabezas.
a vida múdame en minúsculos seres que se levan os meus órganos,
inscríbome en centos de personaxes sen ollos, nariz ou boca, que aprenderon a correr
solidificando a po dos meus osos.

eva méndez doroxo

xogos de equilibrio

na inmediatez das sombras,
aproxímaste afondando teu pan en meu mollo.
abandoado déixaste absorber meus fluídos
e lambes os dedos sen deixar escapar nada.

nosas papilas explosionan incrédulas
á mestura de sabor-textura-cheiro,
apértasme contra teu padal rugoso
para reterme un pouco máis.

desprázome inxenua por túas cavidades,
ollándote curiosa,
nunha exploración infinita na que perderme
antes de ser destruída polas túas bágoas.

eva méndez doroxo

represión numérica

atrapada na lóxica numérica,
reinicio a operación prima:
exaltar os sentidos dende o inconsciente-consciente-inconsciente.

resumida en catro símbolos que interpretar
erros e respostas ilimitadas.

non son matemática pero aplico a multiplicidade do ser
para poder chegar a ti.

terrorista pansexual me chaman por non ser máis que un individuo infinito.

tabilhona

4qpodemos

a poesía sen humor é como a cociña sen sal, ousexa que para as nosas vidas, todas elas cheas de ingredentes para ir medrando, recén nace unha nova cociña, un experiemento ao que tod@s estades convidad@s a participar engadindolle sal aos postres ou zucre a un pedazo de xamón.

benvidoas ao 4qpodemos