esqueixada

cando me percorren as patas do esquecemento,
afloxo os músculos e inspiro
os vapores dos encontros
sobre as brasas,
cando as linguas aínda queimaban
as texturas do medo,
e os ollos eran salvaxes e o mirar ceibe.

eva méndez doroxo

na cociña da alquimista

o sabor a doce éncheme o nariz,
penetra os teixidos brandos da miña memoria,
viaxa entre os dedos e os dentes
para intalarse no fondo do imaxinario
que significa non terte.

aprendo, na distancia,
as formas do son da túa voz
petando contra os meus ollos,
mollados aínda pola ausencia.

a boca derrétese ao probar
as minúsculas particulas cobrizas
que tinguen a noite.

entre gotas de chuvia agardo
compartirche o doce co enche todo.

eva méndez doroxo

3xturas

infórmate nos beizos do meu desexo,
comunica coa lingua das humidades todas,
busca cos dedos o tacto dos xemídos,
mergulla os ollos nas profundidades do eu.

eva méndez doroxo

clasicos á carta

segundos de pel abalánzase nas miñas papílas,
o sabor a limón imprégname.
alíñasme con un pouco de sal,
un pouco de mel,
algo de ti.

horas de voz tremen nas nosas extremidades
afogados suspiros entre verbas descoñecidas,
bocas molladas,
linguas quentes,
algo de min.

eva méndez doroxo

indecisió

llisques vacil·lant per la meva indecisió,
com si en coneguessis els secrets
que oculto rera les formes corves
de la meva conversa.

m'inflames amb la sutileça del verb,
a poc a poc, agitant-me com a una fulla de figuera,
abans i durant una tormenta d'estiu.

la fortuna amb somrriu quan esgotat et distàncies,
formulant sorolls que no endevino i que em recorden
el gemecs de qui en una altre hora va lliscar indecís per les meves vacil·lacions.

eva méndes doroxo

liscas vacilante pola miña indecisión,
como se coñeceses os segredes
que escondo detrás das curvas
da miña conversa.

inflámasme coa sutileza do verbo,
engorde, agitándome como a unha folla de figueira,
antes e durante unha tormenta de verán.

a fortuna sorrime cando esgotado distanciaste,
formulando sons que non adiviño e que me lembran
aos xemídos de quen noutra hora liscou indeciso polas miñas vacilacións.

noz e castaña

amósome impúdica aos ollos que me xulgan.
a lingua eme descoñecida,
pero crábaseme na carne esnaquizando as frebas.
a dor atravésame,
conteño a contorsión,
bebo as bágoas e esbozando un sorriso cuspo.
o sangue tapóname a gorxa,
agora son eles os que non conteñen as risas,
vexo o lume no seu ollar,
a sede nas bocas fermosas que desexei bicar.

eva méndez doroxo

nunca antes

mordín as verbas mentras saían da miña gorxa.
rozando o invisible,
aproximeinme aos cantís da mácula.

son a fada que me observa,
instalada na dimensión adversa,
onde nunca antes naide andou.

esbaro pola liña recta,
algo inclinada,
oblícua,
que me pretende guiar
neste percorrido absurdo á cordura,
esa agónica compañeira de viaxe,
que há anos quedou encorada no fondo
da miña existencia prosaica.

eva méndez doroxo

cuncha e noz

zoas na miña indiferencia.
ausente e ingrávida
deixo que coles nos meus pensamentos
e incomuniques as extremidades
que poderían axudarme a fuxir.

acaricias a pel de mármore
sen agochar pulcredade no xesto.
eu, do outro lado do universo,
non sinto máis que xélida consternación
polo interese que os teus dedos amosan.

zoas rabioso nas fiestras
do meu mundo,
desexoso de rachar este silencio incomprensible.

eva méndez doroxo

con gusto a páxinas molladas

son a túa noite,
son o teu cuarto,
cando desexes dormir.

esperto esnaquizada se non te atopo
entre as telas dos meus pensamentos.

son a pedra,
o teu asfalto
cando desexes fuxir.

mollada na neboa da túa indiferencia, eu,
a túa casa o teu patio
cando me permitas sentir, só un anaco,
dos teus pasos alonxandose de aquí.

son a ninfa,
son o diaño,
se me desexas ven a min.

eva méndez doroxo

sobre a cinza

sen folgos vaporízanse os coleópteros
tras o silencio do lume.
cinguidas as verbas nos élitros
rectifícanse infinitamente
ata mudar no éter.

quedan as trazas da quitina
no cortex dos espectadores
que goran por fundirse nos palpos
desta metamorfose animal.

eva méndez doroxo

informe estadístico: conspiración numérica

engadida á presión dos teus dedos,
afondo.

inflámanseme os pensamentos
neste devalo de vertixe.
baixo a dermis das túas palabras,
exhalo.
agonizo por ser a molécula que colisiona
contra a túa incredulidade,
e efímera te percorre, sen pausa nin sentido.

eva méndez doroxo.