fibras xx9

mudei a pel,
foi unha nova metamorfose,
unha viaxe ao fondo dos fluidos para desprenderme das ás atrofiadas.

mergullada na incomunicación orgánica afondei,
parou o son.
ingrávida e hipercalórica caín na profundidade do que non coñezo: a morte.

fun suprimida dende o teclado,
enterrada dende as bágoas,
esquecida máis aló do recoñecible.

tapáronme a boca,
encherónme o corpo de ferruxe.

envolta na ignorancia e crida na non respiración,
absorvin sabiduria,
comín vosos excrementos,
acumulei a forza do insecto e rachei as capas que me protexían.

tropezo co meu cadáver,
non lembro as miñas outras vidas,
sei delas polas tatuaxes da pel que abandono,
señaís inequívocas de que vivín noutras épocas.

surxín da complicidade do proceso,
completei o meu abdomen,
a miña transparencia texturizada e un organismo simple co que moverme na contemporaneidade.

eva méndez doroxo

he mudat de pell,
ha estat una nova metamorfosis,
un viatge al fons dels fluxes per despéndre'm de les ales atrofiades.

submergida en l'incomunicació orgànica m'he enfonsat,
el só ha parat.
ingràvida i hipercalòrica he caigut en la profunditat del que no conec: la mort.

he estat suprimida des del teclat,
enterrada des de les llàgrimes,
oblidada més enllà del que es pot reconeixer.

em van tapar la boca,
em van omplir el cos d'òxid.

envolta en l'ignorancia i creguda en la no respiració,
vaig absorvir sabiduria,
vaig menjar el vostres excrements,
he acumulat la força de l'insecte, trencant les capes que em protegien.

ensopego amb el meu cadàver,
no recordo les meves altres vides,
sé de la seva existencia pels tatuatges de la pell que abandono,
senyals inequívoques d'haver viscut altres époques.

he surgit de la complexitat del procés,
he completat el meu abdomen,
la meva transparencia texturitzada i un organisme simple amb el que moure'm en la conteporaneitat.

tormentos

non teño conciencia de aprender.

composicións sen sentido aturdenme na obliga de vomitar o mundo de letras, pero non escribir.

paso os dias ollando o blanco.
deborando as liñas diminutas de insectos que me transfiren saber,
ou eran dúbidas?.

nunca reflexionada,
sempre no impulso quente do sangue que mana por beizos sedentos.

aburrida,
incomprendida,
desmemoriada nun futuro que me repele, sen pasado ao que referirme, sen conciencia de presente.

soan as luces coa estridencia dos pensamentos: bonobos fornicando, relacionados na pansexualidade que acontece unha ferramenta social que non somos capaces de descifrar.

afondo no blanco.
durmo.

sen grandes pretensións escribo uns puntos suspensivos nun formato codificado.
comunicamos?_

tabilhona.

na oscuridade do ser

técesme na licuosidade dun agarimo impronunciado.
mergullados no desalento dos laberintos de pel deboramos os latexos,
incomprensibles batémonos baixo a mirada atenta dos insectos noctúrnos,
carroñeiros que esperan ca desesperación se apodere de nós.

un xemido contido penétranos os tímpanos,
esmáganos as linguas no fluir aterrador do solpor.
reflexase o lúar en nosas inmobilidades,
corrompémonos na textura afrodisiaca e deixamos cas efímeras coman nosos praceres.

eva méndez doroxo

reflexións

coñecémonos cando o xeo empeza a derretirse,
cando as bagoas fluen cara a dentro enchendo os xeonllos de sal.

agarimos nun camiño queimado polo sol,
linguas entretecidas na oblicuidade dun pensamento clandestino.

fuxes de min, como fuxín eu durante tanto tempo.
alónxaste tras a fumeira da respiración contida,
do medo e da indecisión.
es un naufrago que non afonda porque baixo os pes ten pedras,
pero sigo sendo invisible, marmorea e eterna disfunción visual.

eva méndez doroxo

ens vam conèixer quan el gel comença a fondres,
quan les llàgrimes flueixen cap a dins omplint els genolls de sal.

caricies en un camí cremat pel sol,
llengues entreteixides en l'oblicuitat d'un pensament clandestí.

fuigs de mi, com he fuigit jo durant tant de temps.
t'allunyes rera el fum de la respiració continguda,
la por i l'indecisió.
ets un nàufrag que no s'enfonsa perque sota els peus té pedres,
però segueixo sent invisible, marmórea i eterna disfunció visual.

acortando distancias coa morte

precipítome á profundidade dun agarimo que me é alleo.
deslízome polo fío da navalla da incomprensión: absurdo boneco que me ollea, sorrindo, dende a comodidade do inanimado.

preferín morrer na loita,
no dinamismo da esencia,
antes que vivir eterna, adorada e pétrea nuns beizos descoñecidos.

eva méndez doroxo