identidades 3.0

vai tempo dende que non resucito verbas
desbotadas nas cunetas doutros pensares.

vai tempo dende que non tezo normas
nin aplico formas ás falanxes.

vai tempo dende que non son.

eva méndez doroxo.

compases

corto a pedra que cincela o teu corpo algorítmico
para liberar o ser inmáculo que latexa en ti.

palapas as nove partes asimétricas da miña existencia morna.
descendendo polos ritmos tónicos da cara B dos meus medos.

agardamos tres pronunciados silencios
para mergullarnos nosube-baixa
dunha melodía cardíaca,
estridente e reconfortante
de materia en movemento.

arriscada aposta a de espertarte...

eva méndez doroxo

m'enyoro

hi ha dies en que l'ullcluc de la tardor
em recorda el temps de fulles tendres sota el teu cos.

les llengües mai van arribar a entendres,
però, a mitjanit, quan la son fà via en altres éssers,
nosaltres jugavem a ser.

mossegades nervioses entre crits d'ocells faments.
mai he tingut enyorança,
i ara,
mullada per la pluja d'anys distrets,
m'enyoro.

què ha estat del meu cos?


eva méndez doroxo