yasodara

neva.
a lembranza do encontro permanece no branco,
fumea.

esnaquizase o sorriso tras os muros de distancia,
fuxiches vestido pola noite,
agardando o silencio da miña respiración tranquila.

escapas do corpo, da tela, dos dedos, da lingua,
de min?
realmente non existe o medo nun acto desesperado
por desaparecer.

atopaches a paz, así quieto lonxe de nós?

pero sen darte conta acaricias a pel cos meus beizos percorreron
ata quedar extenuados,
oles as teas nas que nos arreboullamos amosando os dentes,
apañas o poo das lembranzas inscritas no teu ser xa alleo a min.

eu observo caer a neve, cubrirme o xesto,
encher os ocos do quente.

agardo.

eva méndez doroxo

mutación vítrea

non queres comprender.
alongas as túas falanxes vidrosas,
queres ser a súa ninfa,
unha musa para o seu corpo,
pero non comprendes que para el non existes.

pérdeste no seu padal,
queres ser lingua dentro da súa boca.
vestir a tela da súa pel no teu corpo,
sentir o palpexo vital do seu ser dentro de ti.

e non entendes que estás na entrega doutro ser,
non é el, é o outro, o que esquivas con sorriso estudado,
a quen seduces con extremidades de zucre,
a quen sen querer vestir vistes no teu lenzo lixoso de rabias.

observas, mentres vives,
ao el que desexas nas túas cavernosas formas,
e non ves o que destrúes con cada alento.

infinita muller de medos e nomes rotos.
achégate a min e bebe o néctar purificador
das verbas.


eva méndez doroxo

experimentos 4.0.

pendurada da luz, alento.
non comprendo a axitación do fisiolóxico
cando un único dedo de sal
aproximándose a este espazo infinito de fluído vital.

do outro lado,
no espello da nosa realidade,
agarda o pracer oculto entre as voces.

infrinxo as leis da física e atraveso o espazo que habita entre os electróns
e o núcleo,
famenta dun outro nós sen salitre nin límites do espello.


espida de tecidos e órganos
entrégome na pura indescriptible verbal,
ao aquelarre da fusión das nosas non-materias,
nun exaltante exercicio de fé.

pendurada da luz...ximo.

eva méndez doroxo