incompleta.

consigues escapar
arrabuñando as costuras dos meus medos.

infrinxo toda norma para arrebaterte,
contraes os músculos,
símbolo inequívoco de rebelión, da túa rendición.

agardas cos ollos pechados
que a calor da miña pel te invada.
olexas, o ar, adiviñando a liberdade que agarda.
decides inculparme cun berro
que racha a miña cordura e me cisca en anacos infinitos.

non estas,
non vas voltar,
endexamáis estarás.
agarda polos meus bocados,
ameceos na distancia
e sinte, novamente, esta muller incomplenta sen ti.

eva méndez doroxo

informe DAFO.

inclínome a pensar que es o algoritmo perfecto.
a compoñente da fórmula matemática que son,
o misterio de incógnitas que resolve a ecuación da miña incertidume.

aparento axitada coa xiz entre os dedos,
pero invádesme coa sixilosidade felina
que te caracteriza,
para despexar do encerado os números, comprensíbles, só, para nós.

podo asegurar, con certa forza argumentativa,
que elévasme a cotas expoñencias insospeitables,
polo que resolvo: es a letra que resulta insustituíble nos poros da miña existencia.

eva méndez doroxo

locked my mind.

derramo las particulas de mi inconformismo
en cada exhalación.
a caballo entre las sonoridades y tú,
mi aliento se confunde con los colmillos
que desgarran mi piel.
falange sobre falange deshojo las caricias
para sumergirme en el universo que anhelo.
inflamas mi cordura,
derramas la inocencia,
atraes el caos.
sucumbo a lo innombrable de nuestro encuentro etereo.

eva méndez doroxo

dos poemas rotos.

tórganseme as verbas na gorxa,

rachan antes de poder pronuncialas

filtrando a dor polos furados

que deixan ao seu paso os non sons.



imaxino a fervenza de letras,

incorrectas e duras,

agarimosas, case doces.

pero afondan na larixe,

acomodanse nas cordas

e só emito a forma gutural do pasado,

a oclusión linguistica do meu berro.



non podo negarme máis

a consecuencia absoluta

de ter as costuras rotas,

de estar baleira de letras,

de ser o alento sen verbas.



eva méndez doroxo

faro.

es o náufrago que as miñas bágoas non conseguiron afundir.
moras nalgún lugar entre a néboa e o meu ollar,
perto de abondo para que te sinta moi lonxe,
lonxe de abondo para que coles na miña lembranza,
nos meu agarimos da noite.

alumeo furtiva dende os cantís que foron refuxio
de palabras e xestos, de xemidos contidos,
de salitre e rencor,
de esquecemento e tempo.
de corpos salvaxes xogando nas ondas dun infinito efímero.

eva méndez doroxo

excomunión das pegas.

na confusión da noite,
cólaste polos poros dunha incertidume
que me asfixia.

o esquelete da confusión árdeme baixo os músculos,
enfurrúxaseme o peito o ver as pegadas na miña pel.

cómo entender as verbas,
cómo comprender os feitos,
cómo espetar un berro se xa non me queda alento.

eva méndez doroxo

progresión armónica.

ólesme a pan quente cando desenveleñas os meus sentidos.
contraense as verbas en profundos diftóngos,
sen puntos nin comas agardo que invadas a intimidade
dos sons irreverentes.

comunico, con signos, no idioma que entendes,
o das papilas gustativas,
o das glándulas sudoríperas,
o dos teixidos conectivos.

ólesme a pan quente cando te sinto camiñar pola miña pel.

eva méndez doroxo

cancro.

comín, a xiculate, dos teus beizos.
fun devorada pola furtividade dos teus alentos,
embebémonos na concavidade dun silencio.

depositados no fondo dunha lembranza,
suspendidos polas bágoas da incertidume,
só a distancia nos achega aos banquetes
de agarimos, encubertos, en padals humidos.

eva méndez doroxo