ignífuga.

neve nas pálpebras,
perforándome a dermis,
penetrando na lembranza
que esquecida, por ti, quedou conxelada
na retina dos meus sentidos.

agardan as árbores
cas miñas bágoas as reguen.
ca fervenza naza virulenta
no desxeo dun recordo aínda quente.

amósame os ollos brancos,
baleiros de sentimento,
cheos de pedras e desconcerto.

observa, con eles, a primaveira nacendo
das miñas cuncas cheas de xeo,
polas que o pasar do tempo
tan só há deixar o teu esquecemento.


eva méndez doroxo

níscalo.

inqueda,
entre as túas maus de xeo,
afástome do inferno.
mergúllome nos cantís
do teu corpo elíptico,
abandoo o medo.

rexurdo da escuma
para impactar contra as paredes
da túa racionalidade.

espida,
nunha espiral de silencios,
percorro os outeiros das túas costas,
desconcertando as anteriores habitantes
desta pel, que hoxe, me pertence.

eva méndez doroxo