piromanía.

ardo.
o lume encheo todo,
a pel estala entre as bocas,
a espalda arquease.
ascende a quentura dende os pes ás pálpebras.
deborada quedo,
afeita ao xeo,
este incendio faime sentir.
remézome nas brasas,
anacos de min,
ardo, sigo ardendo,
tremen os ósos,
escachan os risos.
fume,
despréndese do meu corpo,
ascende ata desaparecer,
engulido polas chamas
desta combustión espontanea.

eva méndez doroxo

Airón.

infórmate nos beizos,

da miña paixón.

propóñoche que mistures

a miña pel debastada

co po, monocromático,

do teu racionalismo,

para trocarnos dos pes ao inicio,

e traficar cos anacos

dunha existencia previa.

pregúntalle á lingua,

o son do meu desexo.

rescata os xemidos,

desta gorxa esgazada,

e rehabita os silencios

do compás do meu alento.

dialoga cos segundos

a aventura de esquecerme.

eva méndez doroxo.

Suite para Greixa nº 11.

Angorde.
Invádesme angorde,
como nun agarimo impronunciado.
O teu ollar imprime o meu contorno
nas sésegas da tea,
consérvasme.

Penétranos o olor de terra mollada,
inflámanse os sentidos,
aterrados por adiviñar, de novo,
o hai tempo esquecido.

Angorde retírote,
aparto as túas maus do meu corpo,
négoche uns beizos, aínda doentes,
do derradeiro predador.

Angorde.
Angorde invádesme, angorde.

eva méndez doroxo.

notas de morte.

precipítome no hoco que deixaches,
na interminable profundidade da que non consigo escapar.
mergúllome na crueldade
de quen se cree un deus
por verse reflexado na miña vulnerabilidade.
atraveso o meu corpo,
aínda quente,
xa sen vida.

eva méndez doroxo

utopía.

abréseme a pel,
explotán os músculos.
sigo debastada,
afundida no tránsito.
véxote erguido,
do outro lado do caos,
coas maus tinguidas co meu sangue,
cos beizos abertos nun sorriso ególatra.
existes,
aínda existes.
a miña dor faite infinito,
o meu abatimento
convírtete en invencible.
sacudes a felicidade
sobre os meus restos.
roubáchesme a esencia
do meu sen sentido,
levaches contigo o meu tacto quente,
os latexos dun corazón magullado,
a biscosidade dun agarimo roto.
a pel segue aberta,
os organos estouparon.
agónica e fría contémplome.


eva méndez doroxo

banquete de ninfas.

caes eterno nas sutilezas doutras ninfas,

percorres con tolemia os seus beizos,

morres nunha pel non tan allea.

a maxía levoute preso dunha versión distorsionada de realidade.

observo a dor no meu peito,

nas miñas maus desertas,

nos cantis deste corpo que me contivo e que xa non consigue reterme.

como unha pantasma persigo as pegadas desas ninfas desexadas,

deses corpos xélidos nos que fun perdendo, sen sabelo,

a posibilidade dunha historia ficticia que me aproximase á liberdade.

ti, inxenuo cazador de negacións eternas,

agardas, no camín, para ser deborado polas paixóns dunha ninfa,

que, tal vez, algún dia contivese a miña esencia.

eva méndez doroxo.

1978.

quero saber, neste intre, se as túas maus me recordan.

investigar se as falanxes inquedas coas que me percorríches,

xa non distinguen o camín  cara a miña inconciencia.

debezo por entrar nas estradas do teu organismo,

fundirme co lume da túa negación

e aventurarme nos orgános que me rexeitan.

descubrín co teu cérebro é a fortaleza do covarde,

a eterna trampa de quen antes de ser ferido fere,

porque a nada debastouno todo fora dos teixidos.

tézome entre as fibras para poder esquecer que algún día existín,

que fun existida.

eva méndez doroxo.

tránsito.

hoxe asistín ao meu enterro.
non había naide.

a frialdade do meu corpo
loitando contra as xélidas paredes que me contiñan.

fora,
o silencio dos que fumos esquecidos.

eva méndez doroxo.

tineria

un instante antes de morrer, tremín.
foi o reflexo da vida acontecida,
tres segundos de nós.
un espasmo co contemplou todo.

eva méndez doroxo

intrumentos de corda: greixa.

mollada pola incertidume,
encamíñome pola estrada da túa pel,
deixo o coiro contra ela,
agardo ca fricción nos faga vibrar,
artello un xeito imposible de non pisar
a liña continua que te separa dos outros.

exhausto, sorris,
agochas o medo entre os meus peitos,
e rexurdes con inxenua convicción sudorífica.

temos o tempo xusto,
os segundos da intensidade non vivida,
a fortuna de non existir.

eva méndez doroxo.

marcas de auga.

mergullada na transparencia da túa identidade
mudo a pel.
mostroche as imperfeccións do meu corpo,
percórresme, con velocidade efímera,
sen medo de ser arrebatido.

o salitre escámame os beizos
que noutrora foron o forno das mentiras,
as que arricaches con sixilo
dende un lugar chamado illa.


non soporto terte lonxen,
a tres milimitros de min
é un espazo infinito de neutralidade exacta.
permite que intercale entre os teus dedos
a miña persoa,
para inexistir xuntos no éter desta tortura.

eva méndez doroxo

mirall.

torno a ser la frívola imatge que admires.
sota els peus, reseguint-me la pell,
els cadavers de les altres vides:
la dona esclafada pel teu silenci,
una ninfa en les teves mans,
qualsevol pell fen-te caricies.
ara ja torno a ser una musa entre els teus llavis,
allò que des de lluny espies,
per saber-te font ardent dels meus misteris,
els que per sobre dels ulls esperen que algú els descubreixi.
avui, he vist com em miraves,
extrany i pasional,
contingut en les teves misèries,
afortunat de no tenir-me.


eva méndez doroxo.

intrumentos de vento: a fotoviola.

non existo nas comusiras da túa boca,
nin nas longas noites nas co frío me xea a alma.
non comprendo o porque deste abatimento,
nin o xeito que teis de ignorarme.
pero comprendo cas lembranzas dos meus ollos
son fotogramas dunha historia imprecisa,
na que fomos persoaxes secundarios,
-papeles pintados na parede de nós mesmos-,
unha pantomima do irreal que foi coñecerte.
afortunadamente, gardo, en superoito, algúns deses instantes,
nos que a túa lingua me percorría sen medo,
e os teus dentes trabábanme o inconsciente
para sentirnos alleos a metales fosfóricos,
sen ilusións nin formas no peito.
son a secuencia da nosa existencia que cosiches aos petos
da miña memoria.

eva méndez doroxo.

renaixement.

tanto me ten cos beizos me ardan por non terte,
ca pel se me esnaquice ao lembrarte nela,
cos sentidos me confundan para esquecerte.

tanto me ten que te vertas esgotado nos meus degoiros,
cos ollos te amosen espido na miña gramática.

tanto me ten cas fadas iluminen os nosos corpos na noite,
ca chuvia esgace a puntuación dun aceno que non comprendo,
co lume amose a galbana que me cubre a alma,
que me fustriguen os posibles,

porque só desexo misturarte coa brétema desta afogada
para percorrernos, inxenuos, en silencio, sen nome.


eva méndez doroxo.

benvida proclamada.

accédesme pola traseira,
a que esquecín fechar
cando as bágoas cubrían as paredes.
chegaches, como os exércitos,
erguindo as pedras do chan,
cubrindoo todo de po.
antes de ti, non lembro nada.
despois de ti, non vou existir.

eva méndez doroxo.

pés e outros animais.

sorrisme.
agochada na néboa da miña credulidade,
agardas o intre, preciso, para cravarme
as verbas da destrucción.
moveste sixilosa, gracil,
entre as miñas confesións e as miñas dúbidas.
sorrisme.
confiada arxila nas túas maus,
vou tomando a forma do que non comprendo,
extenuada polo medo,
só tremo, indefensa, ante a túa magnifica crueldade.


eva méndez doroxo.

transversal.

arríncome a vida coa fame axitada dunha lingua allea.
esquezo a miña forma humana para arroxarme as fouces
dalgún descoñecido.

morta xa, entre os teus dedos, convulsiono esquelética e doce,
como antes de deborarme.

a incredulidade nos teus ollos atérranme.


fuches artífice, executor, do festín da miña vida,
sosteisme pueril e morno mentres es incapaz de probarme.

non son máis co manxar que desexabas,
unha muller latente, sen esperanza nin vida,
agardando a ser amada.


eva méndez doroxo

letras de sal.

reflexo,
unha pel marcada.
 caricia,
cinco gramos de sal nas pálpebras.
morte,
percorrido infinito entre nós.
atida, na ouriceira dos pensamentos,
exploro a incongruencia
de cada xesto.

eva méndez doroxo

pista 3. zamfona.

extravíome na encrucillada dos teus silencios e os agarimos doutras bocas.
desintégrome na forma cóncaba da túa mau sobre un outro peito,
desprazado polas liñas dun corpo que non é o meu,
mergullado no estrano sabor dalguén que descoñezo.

e eu, sostida polos alentos, entrégome furiosa aos homes que te representan,
as voces que te alonxan de min,
aos beizos que arden o teu recordo da miña pel.
para espertar, espida, no fogar da desesperación dialéctica,
esa que, sen motivo, me atrapa para facerte renacer, con máis forza, na miña pel debastada.

eva méndez doroxo 

resurrección.

impredecible, oculta entre as telas, o branco oprime as miñas células. escapei das cores, impregneime do sabor salgado que deixan as pedras do esquecemento. focei entre as follas do medo, recuperando os anacos que de min mesma, foron sedimentando. agora, con impúdico pracer, érgome vestida de longa arrogancia gris, camín da existencia que desenterrein. eva méndez doroxo

plan de fuga 3.809.

as incógnitadas son o meu compañeiro de viaxe. o interrogante a miña amante nocturna. os signos de puntuación advírtenme que as túas pegadas aínda están recentes, nesta pel que habito. eva méndez doroxo

euforia.

árdesme. exhausta afógote entre as miñas dúbidas, os medos érguense, as lembranzas queimanme a pel. sinto a dor nas miñas xemas ao acaricirte, os meus beizos espeléxanse ao percorrerte, árdesme, árdesme, árdesme. eva méndez doroxo

renacemento.

non aturo unha realidade na que os teus dedos non percorran a miña pel, na que non te sinta penetrar no absurdo das miñas dúbidas, e que as túas falanxes derretan as verbas nos meus beizos. non aturo saberte no outro extremo de min, no lado que xa non habito, na habitación onde dormen os agarimos calados, entre arañeiras e ferro. pero ti non desexas, xa, pasearte espido pola miña incredulidade. non pretendes ollarme pétreo, mentras a roupa se invisibiliza. xa só queres entregarte ao silencio e o esquecemento, compañeiros eternos na miña viaxe cara a ti. eva méndez doroxo

novamente ti.

enfundada na incerdidume, médrame, na gorxa, desesperación dun berro. conteño, tres segundos, a identidade e exploto de forma insensible. espaida en anacos de existencia controlada, limpo os restos de tinta dos meus órganos. atrapada no silencio, estoupanme os tímpanos o oirte pronunciar o meu nome. eva méndez doroxo

sonata.

resístome aos teus beizos,
á cadea dos teus dedos,
ao insensato de ser túa.

son un nubelo de desexo,
unha fervenza descontrolada
que arrasa a túa pel, morna,
con aguda fame líquida.

afondas nun espacio, indeterminado,
da miña confusión,
entre as pernas e a cabeza,
no neal da paixón.

eva méndez doroxo.

Barcelona m'esborrona.

filtrado, polos espazos que deixo,
agarimas os meus recunchos.
hipnotizada, entre os teus beizos,
camiño polos quilometros de pel
que separan o suor e a tela.
mergullados no eclipse dos corpos,
sen máis misterios cos nosos silencios,
aproximamos a lingua a un padal descoñecido,
para convertirnos, de novo, en vapores doutros tempos.

eva méndez doroxo

foliada dos bizolos.

adormezo engaiolada nas túas verbas.
entretecida nun nubelo de agarimos rotos,
as pálpebras descéndenme ao lugar que habitas.

vibran os metales
con cada exalación.
dilátanse as pupilas
un segundo antes de que aparezas.

adormezo engaiolada nunha melodía descoñecida.

eva méndez doroxo

túa.

absurda, na noite,
atópome, espida, no teu ollar brilante.
agocho o fucín entre os teus vapores,
absorvo o alento que me percorre.

infliltrado na miña pel,
atravesas o deserto da indiferencia,
para repostar, exhausto, no oasis dos meus peitos.
aínda axitados pola viaxe,
ollámonos, desconcertados, nunha derradeira exhalación de morte.

eva méndez doroxo

hipoteca: impagos.

calculo o prezo das palabras,
cada letra un minuto de vida,
cada frase unha nova morte.

dasme testemuña das miñas débedas,
anotachelas todas nun silencio
que me desgarrou a larinxe.

incrementaches valor
a costa das miñas lerias,
infinitas verbas co encheron todo,
ata secarme por dentro
e arruinarme por fora.

eva méndez doroxo.

sete anos.

sete anos levo presa dos teus beizos de zucre.
impregnado te achas nas miñas papilas,
nos meus teixidos.
esgazada me atopo ao ollarte no fondo
desta andaina sen tregua,
na que tortuas a miña alma
para gozar do meu corpo.

sete anos levo presa dos teus ollos de pedra.
érgome espida e débil,
atravesando as fragas de corpos
que habitan cada recuncho da nosa vida,
nesta cadea de angustia
na que mergullo a necesidade de ti.

sete anos deixo,
sete anos esquezo,
sete anos es, son, fomos.

eva méndez doroxo

monstruos.

cara amable,
sorriso limpo,
ollos nos que perderte.

palabras sinceiras,
orellas pequenas,
e bicos sabor a sal.

voz...

entre cachos de vida,
fíltranse polos dedos,
agardan agochados nas sombras,
sentados ao noso carón,
agochados nos pesadelos,
inflitrados na nosa cotidianidade,
no fondo dalgún lugar de nós.

eva méndez doroxo

incompleta.

consigues escapar
arrabuñando as costuras dos meus medos.

infrinxo toda norma para arrebaterte,
contraes os músculos,
símbolo inequívoco de rebelión, da túa rendición.

agardas cos ollos pechados
que a calor da miña pel te invada.
olexas, o ar, adiviñando a liberdade que agarda.
decides inculparme cun berro
que racha a miña cordura e me cisca en anacos infinitos.

non estas,
non vas voltar,
endexamáis estarás.
agarda polos meus bocados,
ameceos na distancia
e sinte, novamente, esta muller incomplenta sen ti.

eva méndez doroxo

informe DAFO.

inclínome a pensar que es o algoritmo perfecto.
a compoñente da fórmula matemática que son,
o misterio de incógnitas que resolve a ecuación da miña incertidume.

aparento axitada coa xiz entre os dedos,
pero invádesme coa sixilosidade felina
que te caracteriza,
para despexar do encerado os números, comprensíbles, só, para nós.

podo asegurar, con certa forza argumentativa,
que elévasme a cotas expoñencias insospeitables,
polo que resolvo: es a letra que resulta insustituíble nos poros da miña existencia.

eva méndez doroxo

locked my mind.

derramo las particulas de mi inconformismo
en cada exhalación.
a caballo entre las sonoridades y tú,
mi aliento se confunde con los colmillos
que desgarran mi piel.
falange sobre falange deshojo las caricias
para sumergirme en el universo que anhelo.
inflamas mi cordura,
derramas la inocencia,
atraes el caos.
sucumbo a lo innombrable de nuestro encuentro etereo.

eva méndez doroxo

dos poemas rotos.

tórganseme as verbas na gorxa,

rachan antes de poder pronuncialas

filtrando a dor polos furados

que deixan ao seu paso os non sons.



imaxino a fervenza de letras,

incorrectas e duras,

agarimosas, case doces.

pero afondan na larixe,

acomodanse nas cordas

e só emito a forma gutural do pasado,

a oclusión linguistica do meu berro.



non podo negarme máis

a consecuencia absoluta

de ter as costuras rotas,

de estar baleira de letras,

de ser o alento sen verbas.



eva méndez doroxo

faro.

es o náufrago que as miñas bágoas non conseguiron afundir.
moras nalgún lugar entre a néboa e o meu ollar,
perto de abondo para que te sinta moi lonxe,
lonxe de abondo para que coles na miña lembranza,
nos meu agarimos da noite.

alumeo furtiva dende os cantís que foron refuxio
de palabras e xestos, de xemidos contidos,
de salitre e rencor,
de esquecemento e tempo.
de corpos salvaxes xogando nas ondas dun infinito efímero.

eva méndez doroxo

excomunión das pegas.

na confusión da noite,
cólaste polos poros dunha incertidume
que me asfixia.

o esquelete da confusión árdeme baixo os músculos,
enfurrúxaseme o peito o ver as pegadas na miña pel.

cómo entender as verbas,
cómo comprender os feitos,
cómo espetar un berro se xa non me queda alento.

eva méndez doroxo

progresión armónica.

ólesme a pan quente cando desenveleñas os meus sentidos.
contraense as verbas en profundos diftóngos,
sen puntos nin comas agardo que invadas a intimidade
dos sons irreverentes.

comunico, con signos, no idioma que entendes,
o das papilas gustativas,
o das glándulas sudoríperas,
o dos teixidos conectivos.

ólesme a pan quente cando te sinto camiñar pola miña pel.

eva méndez doroxo

cancro.

comín, a xiculate, dos teus beizos.
fun devorada pola furtividade dos teus alentos,
embebémonos na concavidade dun silencio.

depositados no fondo dunha lembranza,
suspendidos polas bágoas da incertidume,
só a distancia nos achega aos banquetes
de agarimos, encubertos, en padals humidos.

eva méndez doroxo

trucades anónimes

m'has xuclat l'inociencia massa depressa,

deixant-me l'espelma de l'inconcient apagada.

feble i desmemoriada, m'allunyo,

fent enrrevessades voltes entre les fileres

dels morts, que he dut vestits, sense pudor ni seny.


eva méndez doroxo

fogueira de san xoan

ardo na paixón do encontro.
envolta nos tecidos brandos
dun corpo alleo
que me corresponde con extrema paciencia,
consumindo,
no intre excato no co lume me bica,
as fíascas de min que quedaran ao marxe.

eva méndez doroxo

resurrección

deixein as ás na porta
para non queimalas nos infernos das túas verbas.

achegueinme espida
para que me xulgases
e novamente me condeas a unha morte lenta.

esta vez non penso escapar,
quero cos corvos esgacen a miña carne,
cos risos aniquilen os meus sentidos,
e verte feliz pola miña desintegración.

en rematar a túa tortura,
se queda algún anaco de min,
pídolle ao lume co queime
e que coa cinza se tingan as miñas ás,
que pacientes e virxes agardan na porta
do inferno dalgún agarimo.

eva méndez doroxo

esperanza verde.

esquecín a miña identidade
ao sentir, os teus ollos, pousarse
na incertidume dun agarimo pronunciado.

os cantís abríronse dentro de min,
formando as liñas da locura,
a compañeira de viaxe que te alonxa,
que nos achega.

somos seres abnésicos de nós,
rumiantes das verbas,
infinitos viaxeiros de peles alleas.

eva méndez doroxo

cravo, lavanda, ti.

configurada cos fíos, doutras teceduras anteriores,
mergúllome nos dedos da túa hostilidade.

as veces, mollo os beizos nas fibras que esqueces
ao tensar o bastidor sobre a miña pel aínda enxutia.
consigo terte moi perto,
tocarte case co alento,
sentirte na humidade que me invade.

alleo aos meus pensamentos,
crábasme a madeira torneada das palabras secas,
irrumpes na cubeta onde as texturas se expanden
para sacar, con tino, outro pedazo de min,
amecéndome ao erro que me vai desfacendo.

procesas, unha vez máis, o meu corpo exento de nós,
para detallar no acetato o contorno de quen desexarías que fose,
a muller, que non ves, enterrada nas liñas difuminadas
da superposición de personalides.

consúmome en silencio,
observadora ausente,
monstruo impaciente das túas creacions extraordinarias.

configúrome baixo a presión de ser túa un segundo antes de desaparecer.

eva méndez doroxo

as casas do lume

remecendo, co garabullo da indiferencia,
observas os nosos corpos misturarse
baixo o calor do interregonte.

faiste invisible a nosa batalla.
somos as lobas famentas que se deboran mutuamente,
os ingredientes perversos do teu pensamento uniforme,
unhas sombras no papel pintado das túas paredes.

transfórmome nunha furia descontrolada,
aliméntome da miña rival nunha loita frenética por desaparecer.

agardas, co garabullo na mau,
para voltar a meterme na pota,
coas mulleres todas,
cos pensamentos pobres,
coas efímeras palabras.

eva méndez doroxo

segundos

cardiovasculas nunha intensidade efímera,
a que o marca páxinas do meu alento,
che indica con cada exhalación.

formulas unha palabra nova a cada agarimo,
cando o contacto, do teu latexo a miña incongruencia,
fisura as portas que nos protexen.

nun berro silencioso,
proclamo, unha vez máis,
que desexo ser túa.

eva méndez doroxo

luz

refráctasteme dende a pel ao universo,
dende os poros ao mollo,
dende o silencio á dor.

no teu ollar difraccionado, vivo,
invisible ao reflexo das cavidades que me proxectan.

agardo, na noite inachegable,
que rotemos paralelos,
en sentido inverso,
para que nos polaricemos sexaxesimalmente.

eva méndez doroxo

abandoada

atranco as forma.
imaxes, de sabores impensables,
percorren o medo a esquecerte.

suprimo os agarimos,
afondo nos ollares alleos, buscándote.

teño a boca chea de lembranzas,
de momentos nos que as bágoas se limpaban con viño doce,
e os bicos eran a fonte inacabable de vida.

habítasme,
achegandote, cada vez máis, as formas que atranquei,
levantando as llancras para escapar de min.

eva méndez doroxo

porqué?

resisto na liña invisible da cordura.
atravesada polo ferro,
mantéñome en pé,
vendo o sangue que mana dos buratos infrinxidos.

abandoada na corda,
esquecida, baixo o lume da lembranza, en silencio,
resisto na liña invisible da cordura.

eva méndez doroxo

traviata.

constantemente dolorida,
arrástrome polas pedras de peles alleas.
intentando atopar a miña identidade,
regalo a vida entre telas e ilusións perdidas.

do outro lado,
demasiado lonxe,
agardas.

sen xulgarme,
sen pretender que te vexa,
en silencio.
observas a miña destrucción e agardas.

as veces unha verba en forma de bagoa consigue que te mire,
que vexa como me obsevas,
pero cega de deseperanza idolatro outra nova dor e non alcanzo a verte.

fuches amigo, confidente, amante desexado,
pero agora, cando o inferno me cosume,
es, tan só, unha nube que contemplo contemplarme ata quedar sen alento.

eva méndez doroxo

planeta somni.

habítasme dende antes de saberte,
cando as horas contábanse en gramos de palabras
e o teu ollar inquedo buscaba onde refuxiarse.

coñézote cando te soño,
aínda ancorado na lembranza dun agarimo inexistente,
a ponte, que desdebuxan as miñas mans baixo as túas,
sen verbas nin tempo para habitarme,
para habitarte,
para soñarnos,
neste mar de cumulonimbus no que agardo.

eva méndez doroxo

títeres

configúranme partículas aterradas, que se manteñen unidas grazas ao medo á desintegración.
mesmamente eu, colada aos teus beizos, aterrada mantéñome, desconfigurada polo medo á bípeda diserción das túas partículas.

eva méndez doroxo

fronteiras

trémenme os sentidos cando o accidente dos teus dedos percorre as miñas incertidumes.
contraigo os músculos,
amósoche a naturalidade estudada,
soño.
penso nas túas falanxes abandoadas ao infinito da miña suavidade,
nos teus beizos esquecidos sobre a miña axitación,
en ti nun agarimo eterno, mentras as voces se apagan e fechan as portas,
botándonos, de novo, das fronteiras dos posibles cara a realidade dos momentos.

eva méndez doroxo

con tolemia de vrau.

síntote escapar polas costuras da miña anatomía,
por entre os poros da tela que nos cubre,
sin pudor nin forma,
óllasme,
escápasme.

camiño pola incerteza de quen se sabe morta,
de quen descoñece o medo e lambe o prohibido dunha existencia corrupta,
a que as mentes debuxan na brétema do impronunciable.

e aínda así, saboreo os teus pasos,
como pechas a porta e desapareces,
e queda, atrofiada pola liberdade,
paralízame saberte lembrado,
inhalado, expirado,
perdido.

eva méndez doroxo

viaxes infinitas

pérdeste nas sésegas dun contorno de muller,
pendurado, entre elas, áchote,
aínda mollado dos encontros anteriores.

fíltrasteme polas costuras,
sen pudor nin medo desprázaste polas liñas prohibidas,
e con dubitativas falaceas atesourasme nos teus beizos.

agardo que as telas non se desintegren,
cando descubra, de novo, o teu ollar na treboada.

eva méndez doroxo

contos de media noite.

perdido no medio do mar, agardas,
co son da miña voz,
consiga guiarte, de novo, cara a esta muller cansada.

unha única vez fuches meu,
pero cada átomo que me compón,
garda a esencia do non esquecemento.

dende o alto das lastras berro,
coa forza toda dunha existencia muda,
para que se o non son, pode,
volvas a atravesar a néboa,
cos teus ollos co mar retén, no ben medio,
lonxe da lembranza única que nos mantén con vida.

eva méndez doroxo

porqué lle chaman amizade cando queren dicir sexo?

os beizos reprimen os xemidos mentres as bocas se devoran desesperadas,
coa impaciencia de quen se teme descuberto,
non polos espectadores atónitos,
se non polos ollos abertos de quen, devorando, devora.

o cerebro reflexiona, entende,
analiza cada palabra, incerta, que os beizos expresan para xustificar, sen senso, a inquietude dos corpos sobre o suor de realidade absurda, disfrazada de nostalxía dun agarimo pasado.

aínda cando se dicen que os ollos nunca minten,
sábense, os dous, hipócritas,
infelices sacos latentes de pudorosas excusas que ata o dagora nin entenden,
pero unen de novo as bocas e en silenciosa retahíla sosteñen,
unha amizade pura que non comprenden.

eva méndez doroxo

mundo de idiotas

afortunada a pel que descoñece as verbas.
os dictados estúpidos de fraseloxía incógnita,
esa que cando me falas empregas,
antes de deixarte caer nun agarimo eterno
sobre as branduras todas da miña insensibilidade.

afortunados os beizos,
que conteñen a lingua inqueda que calada fai que baixe as armas
e me entregue gustosa ao ritual silencioso dos teus discursos.

afortunado ti,
que imploras idiomas e descoñeces, aínda,
as letras do meu abecedario.

eva méndez doroxo

dialogo de días de chuvia.

detense o tempo baixo as pálpebras molladas do noso dialogo.
mudos, ante a liquosidade do noso pensamento,
informamos aos curiosos de que non sempre
imos pensar calados.

namorados dun agarimo indómito,
berramos, novamente mudos,
a esencia da dor contida,
a de estar separados, neste intre, do que, as veces, pensamos.

e non son eu a palabra,
nin ti, por descontado, o verbo,
pero xuntos predicamos, neste deserto de tela,
no que a noite persigue ao día,
para que, agochados, deteñamos o tempo,
baixo as pálpebras,
mollados.

eva méndez doroxo

corcheas

desentégranse os bicos baixo a néboa.
non lembro o sabor da túa pel,
esquecín o salitre da miña lingua
emerxendo do mar das túas caricias.
profunda e fría agardo co sol
me reviva entre os teus brazos.

eva méndez doroxo

os camiñantes nocturnos

téñote gardado nunha caixa,
aquela de brilantes cores na que, as veces,
enredabas.

lévote pechado nese espazo
que algúns chaman soños,
o lugar onde as ilusións xogan ceibes cos desexos
para aniñar no peto onde, como xa che dixen, gardo a túa caixa.

transporto, con escaso traballo,
a rede de pensamentos alleos,
o liño vello no que xogabas a ser ti mesmo,
a forma do que lembro que eramos antes de meterte na caixa,
esa, que chea de cores brilantes, afastei da vista durante séculos,
aquela onde te escondiches de min un día para non saír nunca máis.

pero con todo, eu sigo pintandoa de cores novos,
por si tal vez, un día, cando dormida me aches,
te atrevas, novamente, a escalar as paredes e saírme do peto,
meterte na cama e ollar para a caixa de xoguete na que gardarme.

eva méndez doroxo

Sant Jordis d'ahir i d'avui.

enyoro la musicalitat del nostre cos entrellaçat,
de les teves mans, mullades, passant les pàgines,
mentres en silenci, em llegies la pell.

enyoro les mossegades d'unes dents desconegudes
que em traspasaven l'ànima com si fosin espines
d'una pasió, que em va fer adicta als colors que la gent no pot tocar.

enyoro que els nostres ulls abdiquessin furiosos
quan les paraules queien d'una muntanya de lletres,
insignificant sota les nostres parpelles,
i tot i això enyoro, simplement, escoltar les nostres pases sota la pluja,
sobre el mosaic petri d'una ciutat en construcció,
la que varem abandonar per viure la nostre vida.

eva méndez doroxo

viaxeiro sen forma.

deseño as formas do verbo
no lenzo da túa epiderme,
a que non acho alén das miñas lembranzas.
fuches o visitante nocturno,
o viaxeiro incansable,
aquel que cando as pálpebras pesan,
se filtra polo humor vítreo con pés de la.

comparto coa chuvia todos os pensamentos,
para que se regresas a min,
poda acollerte virxe de palabras,
sen tesouros no peto,
e cos ollos pechos.

eva méndez doroxo

novamente

volto a sentir o teu alento
na miña memória.
a pel encóllese cando transpiras
por ela.
afoga a tela calquer desexo anterior,
novamente vivo na morte eterna dos teus brazos.
como un vello amante visitasme sixiloso
e cando creo que non existes
rachasme a ialma en infinitos anacos
para que nesa pesquisa eterna
sepa dunha e para sempre que nunca
estiveches a máis de tres milímetros de min.

eva méndez doroxo

insurxente

cando a tensión do teu corpo
me atrapa entre a pel e as telas,
agocho os desexos entre a humidade
das palabras e o incoloro dos berros.

tampouco fomos libres antes,
como para que neste acto
todo quede sen cadeas.

rexistro os petos en busca de forza,
pero segues aplicandóme o alento,
esmorecendo a miña conciencia,
dobregando o meu pensamento,
inflamando cada célula deste ser
que fuxe do meu corpo.

cando a tensión do teu corpo
me atopa, a pel vóltase eterna.

eva méndez doroxo

locucións

contida, nun alento eterno,
as conclusións aterécenme no peito.
desprázome pola liña da cordura,
con axilidade felina,
esquivando as formas do pensamento,
agochando cada fíasca de min.

do outro lado, os ollos.
as miradas efímeras que me xulgan,
as bocas fechadas que me internan,
sen sabelo,
nun universo propio do que xa non podo escapar.

eva méndez doroxo

subversiva.

pendurado nos meus beizos,
áchaste cada mañá.
latente e agarimoso,
desexas que a miña exitación
descubra que me observas.
prometo ser túa na noite,
cando os ollares durman,
pero non pretendas
que a clandestinidade o encha todo.

eva méndez doroxo.

de banquetes: ref. 347.

esgoto os sabores despois do noso encontro.
segues pendurado na miña boca,
as papilas bombéanme a túa esencia,
o padal comprime a lingua coa esperanza de non deixarte ir.

fecho os ollos,
trago, angorde, a saliva que te contén,
e alongo os segundos para facerte eterno.

eva méndez doroxo

costureiro.

sen remordementos achégome.
deixei os medos na porta,
espínme de palabras eternas
e botei por riba o abrigo das miradas.

a miña lingua está inqueda,
non lembra o significado do silencio
cando o teu corpo non está lonxe.

abanzo sixilosa polas túas estancias,
nas que ciumento gardas o pasado,
nas que escéptico observas o presente,
nas que con perigo evitas o futuro.

abandoei as máscaras dos meus tempos
nos recunchos destos pasos,
amósome vulnerable ante a túa incertidume violenta.

avísasme da morte cos teus ollos,
pero eu, que escapei do medo, non advirto os avisos
ca túa boca me berra con intensidade muda.

deslizo os meus dedos pola túa rabia,
bico a túa incontinencia,
entrégome á ardúa tarefa de amarte.

eva méndez doroxo

litografía dun adeus

quedei aberta.
polos furcos escápaseme a vida.

ti, pétreo, agardas cos feitos se calmen,
óllasme sen verme.

cada gota de sangue que abdíca do meu corpo,
aniña na eterna despedida dos amantes.

oscura, entre a neboa dos pensamentos,
imaxino que as feridas non son fondas,
érgome no derradeiro alento,
e crávoche con forza o meu corazón no peito.

eva méndez doroxo

recetario: para ti.

tampouco pretendo que me entendas.
confórmome, simplemente, con que as miñas verbas
penetren a túa dermis.
que cando os ollos se aproximen á vixilia,
o sangue che bombee a miña voz por todo o corpo.
só intento que ao espertar,
cando a túa mau me busque morriñenta,
a túa boca se seque atónita por non terme.
quero, novamente, que descubras o que significo,
lonxe e perto dos teus beizos,
superficial ou fonda no teu peito,
pero lembra, o único que non pretendo é que me entendas.

eva méndez doroxo

notas de olor

feita un nubelo descendo.
coas ás roidas,
as plumas molladas e o bico silenciado,
aterro, na biscosidade dun corpo alleo,
nunha carne con olor a papel de avellaneira.

despréndome de min,
dos accesorios de toda eu.
quedo tan só coa boca,
co nariz para percorrer enteira
esta nova pel, este novo olor,
esta nova vida,
para a que me sobran sentidos e me falta tempo.

eva méndez doroxo

medidas do corpo

por cada gramo de min un quilo de ti.
por cada centímetro de ti un quilómetro de min,
por cada segundo de eles, un día de nós.

eva méndez doroxo

cartas de despedida 7 e 9.

internamente,
na compilación dos corpos, suxiro.

afastándome a humidade da boca,
lentamente,
existo.

con redención asfixiante amaño o pelo,
antes de esquecer, completamente, a túa carne,
o teu suor, as túas mans,
o sabor a liberdade nas nosas linguas entretecidas.

non existes na miña memoria.

a miña pel espiuse de ti.
non lembro o teu nome
nin a túa cama.

escapáchesme do sangue
inflamando as miñas lembranzas.

eva méndez doroxo

345º 3"

navego polas profundidades do meu pensamento.
as lembranzas arden no peito,
as bágoas encheno todo.

escrava e perdida óllome no reflexo das sereas,
musas mortas pola incredulidade do home,
que me acollen como irmás nas augas do esquecemento.

eva méndez doroxo

chamadas perdidas

escarbo nas feridas que como cantís se abren na perplexidade da miña pel.
agochado, nas fíascas do esquecemento, agarda o teu recordo,
o das bocas descoñecidas e os desexos infinitos,
aquel que lonxe me queda cando me ollas invisible baixo o microscopio da indiferencia.
inventáchesme e agora, cando a gravedade me aproxima ao chan, ignoras cada minuto do meu alento.
penso que non existía antes, cando as túas mans e as túas verbas me moldeaban con tino, unindo os pedazos co tempo espaiara alén do meu cosmos.
síntome rota nesta nova vida.
son un proxecto de musa,
unha lembranza líquida fronte o reflexo dun segundo que non vin acontecer.

eva méndez doroxo

del quadern de les obsesions: blanc.

et somio en els colors del ahir,
de quan els teus llavis vigilaven les meves pors,
i les llengues, verges de records encara,
s'enfonsaven en la dramàtica tasca d'acomiadar-se,
un matí rere d'altre.
sense treva les caricies lluitaven
en la nostalgia d'unes pells transparents,
les que ara enyorem entre les boires
d'un somni incandescent.

eva méndez doroxo

i_dioma

desexo ser contida na túa boca,
pronunciada coa túa lingua,
que me expulses angorde.

desexo ser a verba que aniquilas contra o padal,
fronte os dentos.
morrer unha e mil veces nos teus beizos,
acharme espida, novamente, na túa saliva.

eva méndez doroxo

idioma alleo

incerta agardo co esquecemento me aprese.
mergúllome no son da indecisión,
no alongado filtro dun pensamento.

non creo en min mesma,
nin na cadea de ollos que me xulgan,
silenciosos, baixo a neboa dos interrogantes.

formo parte do alleo,
configúrome nas verbas duns beizos
que me son descoñecidos,
agardo que unha lingua estrana
me percorra para deixarme ser libre
por cada segundo de angustia.

eva méndez doroxo

as mulleres todas

eterea liña dos desdebuxados peitos dunha muller
filtrada entre os meus dedos de musa.
vérteme a súa turxencia angosta,
esquecida xa polos homes,
admirada na boca ceibe desta muller que declama.

afondo nas difuminadas cores do impreciso,
acaricio a morriñenta idade das lembranzas
e agocho a vergonza de adorar o corpo
humido que me contempla,
quente e vivo,
desexoso, impúdico.

eva méndez doroxo

90 ºC

esnaquizada baixo a tensión dos teus beizos,
o peito danza a frenético ritmo,
sen sospeitas, chuchásme a ialma
contida nos alentos que hai pouco adorabas.

son a escraba do medo,
a doncela do rumor da mente,
unha deusa desterrada.

a túa pel,
edén de inmortales caricias,
desexo.

eva méndez doroxo

ingrávida

afondo na textura dos corpos,
entre as telas,
baixo as identidades ocultas.
tezo unha liña infinita de agarimos inventados,
de alentos que me fan tremer,
das necesidades da ausencia.
esgazo baixo a pel, os músculos,
na pertinente pesquisa do desexo,
da primitiva percusión,
que me faga palpitar, novamente,
como cando estabas en min.

eva méndez doroxo

agnóstica

a pel doe cando os dedos me apresan o medo,
composta de ausencias,
a vida,
informa novamente de que a carne e a pel
son os ingredientes do esquecemento.

eva méndez doroxo

birutas de xocolat

nos pes a andaina do medo
pésame aínda, como a lousa dunha pantasma,
que agardando a indirencia, alumea o meu nome
con alento de morte.

eva méndez doroxo

flocs de nosaltres

m'invaeix la fragancia gélida del llavis absets.
pels porus se'm filtra l'excés de nosaltres,
les humides particules del material que ens contenia,
la forma petrea de l'alé contingut,
batent de tú.

eva méndez doroxo

carta de entrantes.

vestida coas paixons efímeras
desando a distancia do tempo
para agochar as miñas branduras
no ferro dun encontro aprendido.

morriñenta, a tela, desfaiseme a cada paso,
amosando o banquente que agarda
para ser aderezado coas especias
dun ollar vaporoso,
antes de que ela, a tela, o descubra por completo.

eva méndez doroxo

convulsions dunha afogada

quedáchesme nos recunchos da ialma,
nas sésegas do corpo,
nas bagoas dos encontros líquidos.

eva méndez doroxo

afogada na memoria

as dentelladas do extraordinario
agóchanse entre os ollares marmóreos
do inconcluso da nosa existencia.

tamboril esnaquizado que frena
as verbas agónicas que me lanza
dende a barreira do son,
na outra punta do catéter.

reflexos absurdos dunha vida
que por medo a ser vivida,
se nos escapa do presente,
aniñando entre os dentes do extraordinario.

eva méndez doroxo

memorias dunha afogada

indefensa, ardo nas paixons do medo.
abandoacheme hai tempo e estou cansa,
furadada e oca sen ti.
non me aturo,
non desexo o efímero
nin agardo que me visites novamente.
son un nobelo de pel e osos,
un agocho de min mesma,
do que noutrora fun,
de quen queimaba en vez de ser queimada.
os fíos anódanme a gorxa
coa forza das palabras que se pronuncian
no silencio das filas traseiras
do teatro chamado vida,
dende onde me contemplo caer ao chan,
sen extremidades para que me ergan,
sen cabeza para enfrentarme digna
a este cantil infinito de ruido
imperceptible,
de borralla semántica,
de dor na caluga, tras a respiración
que por fortuna conservo,
para lembrar que sentir é estar viva,
e iso, a esperanza de liberarme de ti,
de que sen voltar voltes
e sen aturarme me ames, como antes, cando te tiña.

eva méndez doroxo

recorda'm

quan les teves mans s'enfonsen
en la foscor de les meves formes,
el temps s'atura,
els segons es transformen en milímetres,
les caricies en hores,
la pell en dunes del desert d'un silenci
que es fa etern entre els gemecs
de les agulles del rellotge.

eva méndez doroxo
(escoltant infinite excursions)

interrumpida

compensada evanescencia na cadencia da personalidade.
tomo notas.
aprendo as formas femininas dos meus dedos atrofiados,
espertando do xélido soño no que estou atrapada.

as cordas ténsanse sen ter en conta a fraxilidade
do corpo cas conten,
son o recipiente no que as cousas trancurren,
no que o tempo non se detén para ca miña dermis,
aínda tensa, se hidrate e volte ao estado natural das curvas.

compensada na evanescencia da obtusa deliveración de ideais.
tomo notas.

eva méndez doroxo

les enfants

incontrolable.
combinas os dedos e o verbo
para espir cada centímetro
da fraga que me contén.

furacán de beizos e humidades
para repoboar os ollos arrasados,
a mente impensable,
as bocas trementes,
o desacougo das fermosuras perdidas.

e acostumada a escapar,
escapo,
conteño o alento, desaparezo,
muto una derradeira vez
para sentirme libre novamente,
sen forma expiro,
imprimome nas follas non escritas da túa historia.


eva méndez doroxo

quincalla

nas caricias silenciosas que debuxo nos teus xestos,
intentas explicarme cada palabra túa
nun nó de miradas incomprensibles.

accédote polos beizos mollados,
cando os depositas na miña pel desconfiada.

imaxínote cando os ollos non poden verte
e o ollar pérdese nun diálogo infinito,
baixo a brétema dos interrogantes
que algún día ceibarás ao lume.

non me coñeces e escápasme,
acumulas quilómetros de verbas
para apartarme do teu alento,
das túas caricias,
do teu pensamento.
e eu,
ancorada nas lembranzas da túa pel,
dos nosos soños,
agardo saber se algún día
arrincaranme as túas maus deste cautiverio.

eva méndez doroxo

totes les tortugues del món

totes les tortugues del món
s'arrosseguen per la pell arcaica
d'una caricia erronea.

afortunada la distancia que entre
badalls i eclosions ovíperes,
fa que les potes sense empremta
s'enfonssin en la greu foscor
dels crits de mitja nit,
quan la lluna pentina tots els rínxols
del mar ferotge,
abans de que elles,
les que tot ho han viscut,
enfonsin l'alé per darrera vegada entre ell i els teus records.

eva méndez doroxo

reflexións de tartaruga

acostumada a reptar nas profundides do inconsciente,
sorpréndesme coas verbas explícitas.

os agarimos íspenme do medo,
artellan unha rede na que precipitarme,
malgama de sons e texturas
na que perderme é unha experiencía utópica.

quero formar parte das pegadas
dos pasos que facemos
agora sen paus nin rodas,
só cos pes espidos do que é sinxelo de novo.

eva méndez doroxo

cua de tortuga

amplio la forma dels records
per imaginar que les teves mans
desitgen perdres en els meus secrets.

enfoco les nines dilatades
de l'incredulitat
al despertar-me sola entre els llençols mullats.

ofego cada gemec abans de la darrera mort,
quan el foc m'inflama la gol·la de la desesperació.

eva méndez doroxo

amplio a forma das lembranzas
para imaxinar cas túas maus
desexan perderse nos meus segredos.

enfoco as pupilas dilatadas
da incredulidade
ao espertar soa entre as sabas molladas.

afogo cada xemido antes da derradeira morte,
cando o lume inflámame a gorxa da desesperación.

sopa de tartaruga

esnaquizo os membros da incertidume,
adovoos coas especias do inconfesable,
remezo a mistura e engado o salitre
das bagoas contidas
entre o paso do tempo e a velocidade do alento.
deixo reducir a mistura na lentitude do lume,
o que prendéramos hai anos
cando inxenuos acariñabamos as cunchas,
sen sabernos canívales do tempo.

eva méndez doroxo

cuncha de tartaruga

apréndome as sésegas que conforman
o noso perfil mollado baixo as follas.
reptando con conformado sixilo
mergullámonos na pedra,
entre o vello e o incerto,
nunha premisa de alento,
no composto sistema métrico dos beizos inflamados.
ardida quedo, tras o paso do temporal,
con forma na neve e a pel escamada,
consecuencia transitoria da cambustión espontanea dos teus ollos.

eva méndez doroxo

tartaruga

infinitas falanxes percorren
os camiños da miña ansia.
agonizantes alentos
infrinxen as leis
do anonimato para pousarse
nas liñas que me configuran.
aprendo a estar calada,
sentindo como tea que os ollos
se me craban analiticos e fríos,
alleos a toda eu,
nunha incongruente forma de min.

eva méndez doroxo