malalties 008

compostaxe de órganos atróficos.

o medo: compañeiro da autopsia.

a incertidume: amante apaixoada.

os pes: furtivos peregrinos de sentimentos obsesivos.

nós: aquelo que imaxinaches,
o que sen saber confundiches con unha hipótese certa.

o tempo: gardián da descomposición axeitada de todo o que significaron.

órganos atróficos que usamos nunha diaria compostaxe de personalidades.

eva méndez doroxo.

malalties 009

cada segundo, esquizofrénico, alonxada de ti.
pel,
circunstancia inquebrantable, pola que contactar.
boca,
imaxen ambigua dunha necesidade de nós.
lingua,
idioma ou órgano,
indespensable calquera delas para a nosa comunicación intrínseca.

e así, nunha fogueira de rumores,
posibles, agoras, nuncas,
misturo o sentir co saberme enferma na distancia dun segundo.

eva méndez doroxo

encefaloraquideo.

cantos anos quedan para que desaparezan as lembranzas?

a auga medra nas pedras, deixando ca herba caia, angorde dende o ceo,
e nós, ollámonos dende o outro lado o espello,
dende a cárcere do futuro,
amosando un anaco de incertidume,
unha grandeza sublime por seguir vivos,
máis, e ti?
lembranza, amiga, compañeira de viaxes ao inferno,
ti nin me esqueces nin me deixas,
agochaste frente ao espello e avisasme do perigo que supón saberte certa.

cantos anos quedan para que desaparezas de min?

eva méndez doroxo.

do libro dos mortos: capítulo 3

atopeinte no peto dun vello abrigo chamado lembranzas.

esquecérate, 

pero os medos enrredados no teu pelo fixéronme recoñecerte:

cruel, asfixiante, incompleto.

tiveches fillos.

pequenos seres de sal,

aniñaron neste abrigo e pesan.

aliméntaste das miserias doutras mentes, 

esas ás que non poideches doblegar coa túa verba de xeo.

e aquí estou, 

contemplándote,

espido, cuidando das ninfas sen eclosionar que te farán eterno.

vexo o medo en ti,

agora vexoo, sintoo, cheiroo,

e arrincoo da dermis do meu colo,

abortoo con profunda espiración,

sorrindo escandalosa.

o lume,

única solución para nós, 

arder vos: pai e larvas,

queimar as lembranzas para esquecer que esquecera decirche que non existes.

eva méndez doroxo

cartas de non-amor

contrólate!

a lingua relame os dentes aínda sanguentos pola fereza devoradora do teu apetito.

contrólate!

a aorta palpita na excitación do banquete,
bombeando paixón en forma de oxíxeno aos órganos.

non hai control.

os sentidos están fora de ti,
as maus afondan na impúdica mostra de non-amor,
achegándote ao éxtase do nirvana prometido.

e lembras uns versos sorrinte, altiva, imprudente...

"saberte en min desexo,
mostrarte o meu todo,
e que angorde entres en min
máis unha derradeira volta."

asinas a obra co silencio convencional dun dedo.

eva méndez doroxo

linfa

impudicamente ollo baixo a pel.