debastáronme a pel.
escachan os osos baixo a cinza,
enmudecendo o berro desesperado da miña existencia toda.
fun, son, serei deborada unha e outra vez, ata cando?
impunes os ollos de quen me prende co misto da ignorancia,
silenciadas as bocas dos que agochados nas miñas formas,
obserbanme arder.
bágoas de salitre que non soldan este esquelete,
que non rexeneran esta dermis,
que non repoblan este meu ser.
son Eu quen vos fala dende o cadaleito que pisades
coa arrogancia de seres os que me repoboaredes.
as verbas de min manan son o sangue vertido baixo o sol do estio.
eva méndez doroxo