agnóstica

contando as horas a musa agarda.
sempre efímera,
nunha ensoñación permanente
na que os ollos indican toda a dor
dunha muller sen alma.

afortunada a artista dos alentos,
que viste a musa, entrando nela,
que surxe do soño e advirte a realidade.

son dúas bonecas sen fíos,
mesturadas nunha linguaxe simbólica,
para atopar a liberdade nesta xélida realidade.

eva méndez doroxo

aforísmo do deserto: sinfonía en catro tempos.

intrígame saber qué pasa pola túa mente.

cando lembro o significado das verbas
que enchían, de lóxica, os xestos baileiros.

compúxen a melodía do tempo,
xuntando un anaco de xordos sentires.

sabes ben que es o monstruo
que agochado na barriga doutras letras,
vai parir unha furía-rabia contida,
para expulsarme deste, meu universo.

máis... de novo, compoño, unha sinfonía ardente,
na que saberme Deusa,
espida,
andróxina,
morna de agarimos endóxenos,
supón, simplemente, deixarte afondar noutros peitos,
a min alleos,
para que o teu ego incompetente se libere,
e more, por fin, nos infernos Dela.

eva méndez doroxo

toxicidade vital

afógasme.
afástome dos cantís do teu corpo,
ergo as pegadas e abando os recunchos nos que habitaba.

morta,
co equipaxe desfeito,
ardo por infinita vez,
no renacemento agónico dunha palabra.

amoso toda a dignidade
que me permitiron os vellos traxes,
as antigas fragancias,
os inomeables mundos que me habitan,
aínda, despois do lume.

eva méndez doroxo