imposición de nós

descompoño as pezas deste meu ser atrofiado,
dedos inútiles para agarimar palabras,
ollos queimados na impotencia do diario,
boca sen lingua na que expresar disentimento.

do outro lado: os que berran, observan enquisidores e aniquilan sentimentos.

o porque deste sen sentido, noutrora impensable,
cando abastecendo a miña curiosidade felina
tireinme á areo do circo dixital
para sen sabelo ser o entretemento daqueles que con impoluta discreción diseccionan corpos.

así te agardo,
imprevisible e inerte
neste cosmos pixelado
no que reaprender a coser os dedos para pronunciar a verba amor,
descompoñer os ollos para mirar cara adentro,
e apañar a lingua desexada, arrabatendoa nesta boca inconsciente de ti.

eva méndez doroxo

política do lume 0.0_Navia de Suarna

debastáronme a pel.
escachan os osos baixo a cinza,
enmudecendo o berro desesperado da miña existencia toda.

fun, son, serei deborada unha e outra vez, ata cando?
impunes os ollos de quen me prende co misto da ignorancia,
silenciadas as bocas dos que agochados nas miñas formas,
obserbanme arder.

bágoas de salitre que non soldan este esquelete,
que non rexeneran esta dermis,
que non repoblan este meu ser.

son Eu quen vos fala dende o cadaleito que pisades
coa arrogancia de seres os que me repoboaredes.

as verbas de min manan son o sangue vertido baixo o sol do estio.

eva méndez doroxo

anatomía do fin do mundo 1

dedos.

móstrame o camiño entre eles e ti.
ensíname como agarimar a túa concavidade eterea,
a olexar o cheiro da dermis cuberta de centos de versos,
colarme no oco do teus ollos,
mesturándome co alento do hipotálamo
para saber ser parte de nós.

falanxes.

estende o verbo salvaxe sobre min.
agarda no esmalte do sorriso exhausto do meu ombeligo,
aprende a lamber as rectas oscuras dos desplazamentos,
mergullar a lingua na frondosidade dos órganos
resgando o xemido da médula
para saber ser parte de min.

eva méndez doroxo 

hidrófuga 4

mágoa das tres capas que me imposibilitan chegar a tocarte.
mergúllome nelas,
acaricieinas infinitas veces,
lambín cada recuncho,
metín os dedos, a boca, o corpo enteiro...

ti segues tras delas.
inmóbil, tal vez nerviosa pola miña insistencia.

só me queda rachar a materia fina entre nós,
arrincar os noos,
compensar as tensións e sen remordementos esnaquizar
cada milímetro de tecido separador.

observarte espida,
aínda inmóbil,
axitada no máis íntimo
por saberme intrépida.

completas o meu cosmos co teu ollar encriptado.

agóchaste tranquila,
recolles os anacos das capas do meu redor e empezas a tecelas de novo,
sorrinte levantas novamente a distancia:

                     aínda non chegou o tempo de estar xuntas.

eva méndez doroxo

esquizo 4.3

asfíxiome nesta dimensión nova.
onde rematan os límites?
cómo podes ser ao mesmo tempo Deusa e Musa?

intrígame o percorrido da dermis,
cada vez se alonga máis e os meus dedos non a dan andado.

véxote a través da lente mínima, obsérvasme, coas ferramentas en mau,
precisas arranxar as mutacions da miña existencia,
non sabes cómo.
sinto a dor que te percorre, impotente trala careta de ferro,
non é doado arranxar un humano,
non serven soldador nin masilla, non serven as ferramentas que atesouras.

en tanto eu, consúmome na inmensidade desta forma allea,
en silencio,
observo,
sinto...

eva méndez doroxo