trucades anónimes

m'has xuclat l'inociencia massa depressa,

deixant-me l'espelma de l'inconcient apagada.

feble i desmemoriada, m'allunyo,

fent enrrevessades voltes entre les fileres

dels morts, que he dut vestits, sense pudor ni seny.


eva méndez doroxo

fogueira de san xoan

ardo na paixón do encontro.
envolta nos tecidos brandos
dun corpo alleo
que me corresponde con extrema paciencia,
consumindo,
no intre excato no co lume me bica,
as fíascas de min que quedaran ao marxe.

eva méndez doroxo

resurrección

deixein as ás na porta
para non queimalas nos infernos das túas verbas.

achegueinme espida
para que me xulgases
e novamente me condeas a unha morte lenta.

esta vez non penso escapar,
quero cos corvos esgacen a miña carne,
cos risos aniquilen os meus sentidos,
e verte feliz pola miña desintegración.

en rematar a túa tortura,
se queda algún anaco de min,
pídolle ao lume co queime
e que coa cinza se tingan as miñas ás,
que pacientes e virxes agardan na porta
do inferno dalgún agarimo.

eva méndez doroxo

esperanza verde.

esquecín a miña identidade
ao sentir, os teus ollos, pousarse
na incertidume dun agarimo pronunciado.

os cantís abríronse dentro de min,
formando as liñas da locura,
a compañeira de viaxe que te alonxa,
que nos achega.

somos seres abnésicos de nós,
rumiantes das verbas,
infinitos viaxeiros de peles alleas.

eva méndez doroxo

cravo, lavanda, ti.

configurada cos fíos, doutras teceduras anteriores,
mergúllome nos dedos da túa hostilidade.

as veces, mollo os beizos nas fibras que esqueces
ao tensar o bastidor sobre a miña pel aínda enxutia.
consigo terte moi perto,
tocarte case co alento,
sentirte na humidade que me invade.

alleo aos meus pensamentos,
crábasme a madeira torneada das palabras secas,
irrumpes na cubeta onde as texturas se expanden
para sacar, con tino, outro pedazo de min,
amecéndome ao erro que me vai desfacendo.

procesas, unha vez máis, o meu corpo exento de nós,
para detallar no acetato o contorno de quen desexarías que fose,
a muller, que non ves, enterrada nas liñas difuminadas
da superposición de personalides.

consúmome en silencio,
observadora ausente,
monstruo impaciente das túas creacions extraordinarias.

configúrome baixo a presión de ser túa un segundo antes de desaparecer.

eva méndez doroxo

as casas do lume

remecendo, co garabullo da indiferencia,
observas os nosos corpos misturarse
baixo o calor do interregonte.

faiste invisible a nosa batalla.
somos as lobas famentas que se deboran mutuamente,
os ingredientes perversos do teu pensamento uniforme,
unhas sombras no papel pintado das túas paredes.

transfórmome nunha furia descontrolada,
aliméntome da miña rival nunha loita frenética por desaparecer.

agardas, co garabullo na mau,
para voltar a meterme na pota,
coas mulleres todas,
cos pensamentos pobres,
coas efímeras palabras.

eva méndez doroxo

segundos

cardiovasculas nunha intensidade efímera,
a que o marca páxinas do meu alento,
che indica con cada exhalación.

formulas unha palabra nova a cada agarimo,
cando o contacto, do teu latexo a miña incongruencia,
fisura as portas que nos protexen.

nun berro silencioso,
proclamo, unha vez máis,
que desexo ser túa.

eva méndez doroxo

luz

refráctasteme dende a pel ao universo,
dende os poros ao mollo,
dende o silencio á dor.

no teu ollar difraccionado, vivo,
invisible ao reflexo das cavidades que me proxectan.

agardo, na noite inachegable,
que rotemos paralelos,
en sentido inverso,
para que nos polaricemos sexaxesimalmente.

eva méndez doroxo

abandoada

atranco as forma.
imaxes, de sabores impensables,
percorren o medo a esquecerte.

suprimo os agarimos,
afondo nos ollares alleos, buscándote.

teño a boca chea de lembranzas,
de momentos nos que as bágoas se limpaban con viño doce,
e os bicos eran a fonte inacabable de vida.

habítasme,
achegandote, cada vez máis, as formas que atranquei,
levantando as llancras para escapar de min.

eva méndez doroxo